Αλέξανδρος Υψηλάντης

"Ακόμη και η ίδια μας η μητέρα δεν απαντά πια στα γράμματα μου. Ξεχασμένος απ' όλους. Μόνον ο Λασσάνης... Και η καλή μου Κωσνταντία... Ανάθεμα στον Κόντε...Αυτός θα δρέψει τους καρπούς του θάρρους μου και θα μου κλέψει το όνειρο και τη ζωή. Ο πολιτικός ενίκησε το στρατιώτη... Άτυχος πάντα.  Η οικογενειακή αρρώστια, η αναπηρία, η προδοσία, η φυλάκιση, η εγκατάλειψη... Ποτέ δεν θα δω τη γλυκιά πατρίδα ονείρων μου. Η πίστις των προγόνων μου δεν μου επιτρέπει την αυτοκτονία. Να έτριβα τις φλέβες μου στις πέτρες... Να μην φάγω... Να μην πιώ..."