Στον καιρό μας η μνήμη είναι άληστος μόνον στη γενική πτώση κι όχι αφηρημένα. Συνοδεύει, λίγο σαρκαστικά, λίγο σχετλιαστικά, κάποιο πρόσωπο ή μια κατάσταση ή μια πράξη χωρίς θετικό αποτύπωμα, η αναφορά της κρύβει μιαν απόρριψη και μιαν ειρωνεία. Το παράξενο τούτο επίθετο, όμως, που οι ρίζες του πρέπει ν’ αναζητηθούν πολύ πίσω στον χρόνο σημαίνει κάποιον ή κάτι αλησμόνητο, κάτι που ξεφεύγει απ’ τη λήθη. Αυτό που συγκρατεί η μνήμη καθιστώντας το μέχρι και αείμνηστο καμιά φορά, ντύνοντάς το με μια προσωπική αλήθεια συνήθως, δηλαδή με μιαν άρνηση της λήθης ακριβώς. Τότε που αρχίζει να γέρνει ο ήλιος στη ζωή κάθε ανθρώπου, τότε ακριβώς προβάλλουν με πιο ζωντανά χρώματα οι μνήμες και φθάνει ένα μικρότερο ή μεγαλύτερο ερέθισμα για να βγει στην επιφάνεια το χθες σαν να’ ταν τώρα…
