Άλλες γυναίκες φοράνε τα φουστάνια σου


Συγγραφέας : Λαζόπουλος, Λάκης
Εκδότης : Διόπτρα
Έτος έκδοσης : 2021
ISBN : 978-960-653-414-0
Σελίδες : 364
Κατηγορίες : Προσωπικές αφηγήσεις - Μαρτυρίες Νεοελληνική λογοτεχνία

17.70 € 12.21 €




Όσο τα πράγματα δυσκόλευαν, οι μέρες που είχαμε περάσει όμορφα έμοιαζαν σαν πολύτιμοι λίθοι στο περιδέραιο που μας είχε χαρίσει ο χρόνος. Η αισιοδοξία είχε ντυθεί καρναβάλι και δεν έλεγε να βγάλει τα αποκριάτικα. Είναι μια βιωματική ιστορία. Όλα είναι αληθινά. Πώς η ζωή ενός ανθρώπου που δεν ξέρεις φωτίζει τη ζωή ενός ανθρώπου που νομίζεις ότι ξέρεις.
Πόσα δάκρυα είναι κρυμμένα πίσω από ένα γέλιο. Βραδιές, ταξίδια, παραστάσεις, χειροκροτήματα, γέλια, ανάσες, απιστίες, γιατροί- σωτήρες που εμφανίζονται από το πουθενά σε μια διαδρομή που σου κόβει την ανάσα. Ακριβώς όπως μια μελωδία λίγο πριν γίνει το μουσικό μοτίβο της πιο σκληρής σκηνής!
Ακριβώς όπως ένα σκοινί γίνεται απότομα θηλιά.

Όλα ήταν αλήθεια και ψέματα μαζί.
Ένα σχιζοφρενικό ασανσέρ συναισθημάτων.
Μέχρι εκείνο το καλοκαίρι που έμεινε μόνο η αλήθεια να σε κοιτάει κατάματα. Και εκείνη είχε πια φύγει.
Έμειναν μόνο τα γράμματά της να μιλούν για όλα τα ανείπωτα μιας ζωής.

Και τα φουστάνια της, που άλλες γυναίκες πια θα φοράνε.

Η πάλη με τον καρκίνο είναι μια πάλη με ένα θηρίο που δεν μπορείς να του κάνεις τον μάγκα. Μία ελπίδα έχεις μόνο. Να σε λυπηθεί το θηρίο και να σε αφήσει.

Μια αφήγηση στην οποία η φωνή του αντηχεί σε κάθε γραμμή. Μια ιστορία που δίνει το σκληρότερο μάθημα ζωής. Η στιγμή που όλοι φοβόμαστε.
Πώς θα είναι αυτή η στιγμή; σκέφτηκα. Άναψε πράσινο, σκούπισα τα δάκρυα βιαστικά, όπως συνήθιζα να κάνω τον τελευταίο πολύ καιρό, και έβαλα το χαμόγελο επάνω μου, σαν ξένο ρούχο.
Καιρός πολύς που ένιωθα ότι είμαι κάτι σαν άγαλμα, που επειδή οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να με βλέπουν χαμογελαστό, δεν θα έπρεπε εγώ σε καμία περίπτωση να πειράξω τη σχεδόν μαρμάρινη όψη μου, χαραγμένη από μια άλλη συναισθηματική μου πλευρά. Τα δάκρυα δεν υπάκουσαν παρ’ όλα αυτά και έκαναν μια ανθρώπινη βόλτα στο πρόσωπό μου, με χίλιες δυο προφυλάξεις, ώστε να μη με δουν από τα διπλανά αυτοκίνητα.

Ο Λάκης Λαζόπουλος γίνεται διάφανος, μοιράζεται τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής με έναν άνθρωπο που αγάπησε βαθιά και μαζί μας αναψηλαφεί το χρονικό της καταραμένης ασθένειας. Με τα χέρια του σκάβει στην ψυχή του για όλα όσα δεν είπε. Για την παραδοχή και την εξομολόγηση για αυτά που έκανε και κανείς δεν έμαθε. Για τη ζωή που συνέχεια ξεφεύγει από το άγγιγμά μας. Για τα παιχνίδια του μυαλού. Για τον έρωτα.
Τι είναι έρωτας;
Έρωτας είναι δυο άλογα που σέρνουν ένα κάρο μαζί και έτσι τρέχει γρήγορα το κάρο.
Κι αγάπη τι είναι;

Αγάπη είναι όταν φύγουν τα άλογα και πρέπει να κουβαλήσετε το κάρο οι δυο σας, μόνοι σας.
Λοιπόν, το κουβαλήσαμε μαζί το κάρο. Ίσως η ίδια κουράστηκε, αλλά τώρα με βλέπει να κουβαλάω μόνος μου το κάρο της αγάπης μας.

 


Ο Λάκης Λαζόπουλος γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε νομικά στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Με τη θεατρική ομάδα της σχολής παρουσίασε και τα πρώτα του κείμενα. Έκανε μεταπτυχιακό στο ποινικό δίκαιο και στην εγκληματολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έγραψε επιθεωρησιακά κείμενα για το Θεσσαλικό Θέατρο ("Κάτι τρέχει στα γύφτικα", 1979, "Χαιρέτα μου τον πλάτανο", 1980). Συνέχισε στην Αθήνα με την Ελεύθερη Σκηνή ("Της Ελλάδας το κάγκελο", "Αλλαγή και πάνω τούρλα"). Με τον Γιάννη Ξανθούλη έγραψε μεταξύ 1982-1986 τα "Το ΠΑΣΟΚ της Χάιδως", "Του ΠΑΣΟΚ τους τον χαβά", "Μια στο καρφί και μια στο πέταλο" και "Χαράτσι από τον Ανδρέα τον Απάτσι", που έδωσαν νέα πνοή στην επιθεώρηση. Το 1983 έγραψε με τον Παντελή Βούλγαρη την τηλεοπτική σειρά "Οι απόμαχοι". Το 1984 έπαιξε στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή "Σιγά, η πατρίδα κοιμάται". Το 1986 υποδύθηκε τη Λυσιστράτη στην ομώνυμη παράσταση του Ανδρέα Βουτσινά. Συνέχισε γράφοντας και παρουσιάζοντας τις επιθεωρήσεις και μετ-επιθεωρήσεις, όπως τις χαρακτηρίζει, "Τι είδε ο Γιαπωνέζος" (1987), "Ελλάς κατόπιν αορτής" (1989), "Ήταν ένα μικρό καράβι" (1990), "Κάτι έχω να σας πω" (1991), "Επιτέλους μόνοι" (1994), "Η Κυριακή των παπουτσιών" (1997), "Τα λέμε" (2002), "Κι αέρας στα πανιά μας!" (2003), "Πού πάει αυτό το λεωφορείο;" (2004) και "Ο βιοπαλαιστής στη στέγη" (2008), που τον καταξίωσαν ως ανανεωτή του είδους με μεγάλη λαϊκή απήχηση. Το 1988 ανέβασε το "'Ημερολόγιο ενός τρελού" του Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη, το 1993 πρωταγωνίστησε στην "Όπερα της πεντάρας" σε σκηνοθεσία Ζυλ Ντασσέν, υποδύθηκε τον αφηγητή στο "O Πέτρος και ο λύκος" του Προκόφιεφ και άρχισε στο Mega την πιο πετυχημένη τηλεοπτική σειρά, "Δέκα μικροί Μήτσοι". Το 1994 πρωταγωνίστησε στην τηλεταινία του Νίκου Νικολαΐδη "Το κορίτσι με τις βαλίτσες" και στην ταινία του Γιάννη Σμαραγδή "Καβάφης". To 1999 γύρισε στην Αυστραλία και στην Κρήτη την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία "Φοβού τους Έλληνες" σε σκηνοθεσία ΤζωνΤατούλης. Ακολούθησαν οι ταινίες "Ο καλύτερός μου φίλος" (2001) που σκηνοθέτησε με τον Γιώργο Λάνθιμο και "Ρ20" (2004) που σκηνοθέτησε ο ίδιος. Το καλοκαίρι του 2002 παρουσίασε το μονόλογο "Οι ηλικίες του γελοίου" σε δραματουργική σύνθεση Κ. Χ. Μύρη και σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη. Το 2004 εμφανίστηκε στην Επίδαυρο στον "Πλούτο" του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Επανήλθε στο αργολικό θέατρο το 2005 με τους "Αχαρνής" του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. Από το 2004 παρουσιάζει μέσα από τον Alpha το σατιρικό δελτίο ειδήσεων "Αλ-Τσαντίρι Νιουζ". Το 2005 ανέβασε το έργο "Hysteria" του Τέρυ Τζόνσον σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη. Το 2007 πρωταγωνίστησε στο "El Greco" του Γιάννη Σμαραγδή. Το 2012 πραγματοποιεί την πρώτη του διεθνή περιοδεία με την παράσταση "Sorry, I'm Greek". Στίχους του έχουν μελοποιήσει οι Σταμάτης Κραουνάκης, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Θάνος Μικρούτσικος, Διονύσης Τσακνής και έχουν τραγουδήσει οι Χάρις Αλεξίου, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου κ.ά.






e-mail Facebook Twitter