Ο "αναρχικός πρίγκιπας" Πιοτρ Αλεξέγιεβιτς Κροπότκιν, ταγμένος εδώ εξ ολοκλήρου στην υπεράσπιση της δαρβίνειας εξελικτικής πρότασης. Με το ίδιο πάθος αλλά και με την ίδια συνέπεια με την οποία υπερασπίστηκε σε μια σειρά από αναγνωρισμένα επιστημονικά δοκίμια και φλογερά προπαγανδιστικά φυλλάδια τη λαϊκή εξέγερση, τον αναρχοσοσιαλισμό και τα μαζικά κινήματα. Θα επιμείνει ωστόσο στο κλασικό αυτό έργο του στο ειδικό βάρος που έχει στην εξελικτική ζυγαριά η συμβιωτική-συνεργατική έφεση απέναντι στην καταχρηστική προβολή του συγκρουσιακού στοιχείου.
Ήταν αυτή η τελευταία, για τον Κροπότκιν, μια πλαστογραφία της θεωρίας του Δαρβίνου που έπρεπε οπωσδήποτε να αποκατασταθεί. Θα την επιχειρήσει, με περισσή επιμέλεια, τη διόρθωση αυτή στην "Αλληλοβοήθεια", για να καταλήξει ευφρόσυνα πως η αναρχική αρετή -στηριζόμενη στην αμοιβαιότητα, ικανότατο αντίδοτο απέναντι στην οποιαδήποτε εξουσιαστική επιβουλή- είναι η μόνη εγγύηση για μια γνήσια απολαυστική ζωή.
Ο ρώσος πρίγκιπας Πιοτρ Αλεξέγιεβιτς Κροπότκιν (Μόσχα, 1842 - Ντμιτρόφ, 1921), γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, ξεκίνησε από υπασπιστής του τσάρου και εξελίχθηκε σε έναν από τους πατέρες του αναρχισμού. Υπηρέτησε ως αξιωματικός του ρωσικού στρατού στη Σιβηρία (κάνοντας παράλληλα γεωλογικές και βιολογικές παρατηρήσεις) και αργότερα φυλακίστηκε για τις ιδέες του στο φοβερό φρούριο Πετροπαβλόσκ. Δραπέτευσε από τη φυλακή και διέφυγε στη Νορβηγία και κατόπιν στην Αγγλία, όπου εγκαταστάθηκε μέχρι τη Ρωσική Επανάσταση του 1917. Στο μεταξύ ταξίδεψε στη Ελβετία και τη Γαλλία (όπου φυλακίστηκε πάλι), για να αγωνιστεί για τη διάδοση του αναρχισμού και την οργάνωση του αναρχικού κινήματος. Επέστεψε στη Ρωσία το 1918, αρχικά στην Πετρούπολη· αλλά έπειτα από συμβουλή των γιατρών του, εγκαταστάθηκε στο κτήμα του στο Ντιμιτρόφ της κεντρικής Ρωσίας (60 χιλιόμετρα βόρεια της Μόσχας) όπου και έμεινε μέχρι το θάνατό του το 1921. Η κηδεία του ήταν η τελευταία μεγάλη διαδήλωση των αναρχικών στη Ρωσία (λίγο πριν, είχε αρχίσει η καταδίωξη και η εξόντωσή τους από τους μπολσεβίκους). Ανάμεσα στα έργα του, εκτός από τα πολιτικά-προπαγανδιστικά κείμενα που έγραψε υπέρ του αναρχισμού, ξεχωρίζουν τα απομνημονεύματά του, "Αναμνήσεις ενός επαναστάτη", και τα δύο μείζονα θεωρητικά του έργα, "Αλληλοβοήθεια" και "Ηθική" (που έμεινε ανολοκλήρωτο).
Μη Διαθέσιμο
