Το βιβλίο αυτό εισηγείται μια δοκιμαστική ανάγνωση της Οδύσσειας με βάση τον αμφίσημο χαρακτήρα που παρουσιάζουν οι τέσσερις πρώτες ραψωδίες του έπους: οι θεοί γνωρίζουν ότι ο Οδυσσέας είναι ζωντανός και προορισμένος πια να γυρίσει στην Ιθάκη· οι άνθρωποι θεωρούν τον Οδυσσέα αφανισμένο και νεκρό. Από τη συμβολή θεϊκής γνώσης και ανθρώπινης άγνοιας παράγεται μια διαλογική διάζευξη: ο Οδυσσέας μπορεί να ζει, μπορεί και να είναι πεθαμένος. Έτσι ξεκινά το έργο, και αυτό είναι ένα πρώτο δείγμα ποιητικής διαλεκτικής στην Οδύσσεια.
Στην προεπική παράδοση ο Οδυσσέας είναι πολύτροπος: χρησιμοποιεί την ευέλικτη εξυπνάδα και τις κερδαλέες πονηριές του, για να υπηρετήσει τον εαυτό του και να αυξήσει τα αγαθά του και το κύρος του. Στην προοδυσσειακή επική παράδοση ο Οδυσσέας, εφαρμόζοντας την πολύτροπη φύση του σε συλλογικό πια αγωνιστικό πλαίσιο, αναδεικνύεται σε πτολίπορθο: δόλοι, δεξιοσύνη ρητορική και πρωτεϊκές παραμορφώσεις προσφέρονται τώρα στον Τρωικό Πόλεμο και συμβολοποιούνται στον δούρειο ίππο. Η Οδύσσεια κληρονομεί τις δύο αυτές πλευρές (το σκάνδαλο του πολύτροπου και το κλέος του πτολίπορθου) και κλείνει το τρίγωνο του Οδυσσέα, προβάλλοντας τώρα τον φιλέταιρο αρχηγό και τον πάσχοντα αντίπαλο του Ποσειδώνα. Αυτό είναι ένα δεύτερο δείγμα «κάθετης» διαλεκτικής στην Οδύσσεια.
Θετικά πραγματοποιημένο το θέμα του νόστου είναι από τη φύση του ανακουφιστικό και ευτυχισμένο (έτσι λ.χ. νοστεί ο Νέστορας μέσα στο έπος). Αρνητικά ανεστραμμένος ο νόστος μπορεί να μεταφραστεί σε βίαιο φόνο (αυτή είναι η τραγική μοίρα του Αγαμέμνονα μέσα στο έργο). Ανάμεσα στη θέση και στην άρση του νόστου ταλαντεύεται ο γυρισμός του Οδυσσέα στην Οδύσσεια: κερδίζει ο ήρωας τον νόστο του, ύστερα από ριψοκίνδυνη δεκάχρονη περιπέτεια, χάνοντας όλους τους συντρόφους του, και πραγματοποιεί την επανίδρυσή του στην πατρική εστία, περνώντας μέσα από τον υποθετικό του θάνατο, που τελικά αντιστρέφεται σε μνηστηροφονία. Αυτό είναι ένα τρίτο δείγμα, προοπτικής πια, ποιητικής διαλεκτικής που μας παρέχει η Οδύσσεια. Φαίνεται πως ένας από τους κύριους χαρακτήρες αυτού του έπους, και εκείνος που το καθιστά νεωτερικό στην έξοδο των γεωμετρικών και στην αυγή των αρχαϊκών χρόνων, είναι η συνθετική του άρθρωση: χρησιμοποιεί τους κρυστάλλους της παράδοσης, όχι πια παραθέτοντας ως χωριστές μονάδες τα αντίπαλα θέματα, αλλά, ενοποιώντας τις αντιθέσεις τους, παράγει νέα, τώρα, σύνθετα ζεύγη: νόστος και αναζήτηση, νόστος και ύπνος, νόστος και θάνατος.
Ο Δημήτρης Ν. Μαρωνίτης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη (1929). Γυμνασιακές σπουδές στο Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Προπτυχιακές σπουδές στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου. Μεταπτυχιακές σπουδές σε πανεπιστήμια της πρώην Δυτικής Γερμανίας με υποτροφία της Humboldt-Stiftung. Διδάκτωρ και εντεταλμένος υφηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης έως το 1967. Απολύεται, συλλαμβάνεται και βασανίζεται από τη στρατιωτική χούντα. Επανέρχεται και παραμένει καθηγητής της ίδιας Σχολής από το 1975 έως το 1996. Επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια της Γερμανίας, Αυστρίας και Κύπρου και των ΗΠΑ. Από το 1994 έως το 2001 πρόεδρος και γενικός διευθυντής του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, που εδρεύει στη Θεσσαλονίκη. Εφεξής συντονιστής του προγράμματος "Αρχαιογνωσία και Αρχαιογλωσσία στη Μέση Εκπαίδευση", που εκπονείται στο πλαίσιο του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας. Έγραψε βιβλία, μονογραφίες, και άρθρα για τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Σοφοκλή, τον Ηρόδοτο, τον Αλκαίο, τη Σαπφώ, που, ενμέρει ή εν όλω, και μετέφρασε. Προέχει η συντελεσμένη μετάφραση της "Οδύσσειας". Συγχρόνως μελέτησε και δημοσίευσε δοκίμια για μείζοντες νεοέλληνες ποιητές και πεζογράφους, επιμένοντας σε εκπροσώπους της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς.
