Γιατί σαν βρίσκεσαι ψηλά στην κορυφή, τότε δεν υπάρχει πλέον χρόνος, για να σκεφτείς τίποτα απ' όλα αυτά. Τότε κοιτάζεις και θαυμάζεις με έκσταση. Τότε ξανακοιτάζεις και ξαναθαυμάζεις με δέος. Και βλέπεις τον κάμπο και τα χωριά και βλέπεις τον ήλιο και τα βουνά, ψηλά και αγέρωχα, και θαρρείς πως όλα ντύθηκαν και στολίστηκαν στα γιορτινά, για να υμνήσουν το Κάστρο και το Αργυρόκαστρο, για να το τραγουδήσουν και να το μοιριολογήσουν αιώνια...
-Χωρίσαμε όταν πια δεν γινόταν να μη χωρίσουμε και την ίδια στιγμή να μη δακρύσουμε και οι τρεις μαζί. Τα δυο αδέρφια έφυγαν κι εγώ έμεινα μοναχός, ένας σκληρός και αδυσώπητος χωρισμός. Τα δυο αδέρφια φεύγουν κατεβαίνοντας τα σκαλιά. Εγώ μένω ακόμα στην αίθουσα, προσπαθώντας να βάλω τάξη στην προσωπική μου μοναξιά.
Ο Γεώργιος Δ. Καψάλης κατάγεται από την Ήπειρο. Σπούδασε Φιλολογία στο ΑΠΘ και στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Συνέχισε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Μπόχουμ Γερμανίας, όπου το 1982 απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα. Σήμερα υπηρετεί ως Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλολογίας στο ΠΤΔΕ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει ασχοληθεί ερευνητικά με το συνολικό έργο του Θεσπρωτού λόγιου Κ.Α. Μιχαηλίδη. Έτσι το 1993 κυκλοφόρησε η μελέτη του "Τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας" (Κ.Α. Μιχαηλίδης) και στις αρχές του 1998 η μελέτη "Χειρόγραφες παροιμίες σε αλφαβητική και λημματοθετική κατάταξη" - συγκριτική μελέτη - ευρετήριο.
