[...] Ο ποιητικός λόγος του Παναγιώτη Κουμπούρα ξεφεύγει από το αρνητικό κλίμα που υπάρχει στην εποχή μας, όπου πολλοί αναζητούν έναν νέο ιστό που θα κρατάει το μεγάλο βάρος της προσωπικής εμπειρίας.
Προσηλωμένος στην Παιδεία, την οποία ως λειτουργός υπηρετεί, ενδιαφέρεται να εξαγάγει μέσα από την ουτοπία και μέσα από τους όγκους της ζωής το μετάλλευμα από το οποίο κατασκευάζει το "τάλαντο" της γραφής και του λόγου του.
Λέξεις-εικόνες, παίζουν, καταγγέλλουν και προσκαλούν σε ένα επίπεδο που ενώ φαντάζει ουτοπικό ουσιαστικά δηλώνει την σκληρότητα του παρόντος, που ταυτόχρονα αναζητά τη δημιουργία ενός μοντέλου με αλληλοδιαμορφούμενο ρομαντισμό, μέσα από τη βίωση μιας ευθύνης αδρά υποκειμενικής, έντονα προσωπικής.
Ο Παναγιώτης Κουμπούρας ζητά να δέσει στο άρμα της οραματικής ελπίδας, την απάλειψη των απαξιώσεων, τη χρεοκοπία των ψευτοιδεολογιών, την απάλειψη των ανερμάτιστων καταναλωτικών ροπών και την άρση της ηθικοαισθητικής κατάπτωσης της εποχής μας.
(από τον πρόλογο του Βασίλη Αντωνίου, δημοσιογράφου, εκδότη της εφημερίδας "Στύξ" Ανατολικής Αχαίας)
