Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων

…εγώ και ένας συνάδελφος που’χε έρθει μαζί μου, φεύγαμε για πάντα από το κάτεργο. Πήγαμε στο σιδερά για να μας βγάλει τις αλυσίδες, χωρίς πια ένοπλο συνοδό. Οι σιδεράδες μου έπιασαν το πόδι και το’βαλαν στο αμόνι. Θέλανε να κάνουν καλή δουλειά.

-Πρώτα τον κρίκο!  φώναξε ο αρχισιδεράς.  Έτσι μπράβο! Βάρα τώρα το σφυρί.

Αυτό ήταν. Έσκυψα και έπιασα τις πεσμένες αλυσίδες. Τις κοίταξα καλά-καλά.

-Πηγαίνετε στο καλό!  φωνάξανε οι κατάδικοι.

-Στο καλό! Στο καλό!

-Επιτέλους ελεύθερος! Ελεύθερος!