Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, αγκαλιά με το Απολλώνιο πνεύμα, αλλά και με χιούμορ και με σάτιρα, περιγράφοντας τρεις αναπάντεχες ερωτικές του "περιπέτειες", δίνει απάντηση στο ερώτημα, πώς, κοινωνικά και πολιτικά, φτάσαμε εδώ που καταντήσαμε.
Απωθημένος απ' τη σύγχρονη κοινωνική ερημιά και νιώθοντας ότι το μερίδιο του όλο και περισσότερο μικραίνει σ' αυτή τη ζωή, κι ακόμα, πως δεν μπορεί ν' "απορροφήσει" τίποτα πια, απ' όσα άλλοτε απορροφούσε" αχόρταγα, αναλογίζεται τις τρεις γυναίκες, που, στα νιάτα του, του χάρισαν ρίγη σεξουαλικής ηδονής κι αμέτρητα χρυσά φύλλα πείρας.
Χάρη στον άγνωστο κόσμο των τριών αυτών γυναικών, βίωσε την αγάπη, τη ζήλεια και την απάτη και τέλος, έμαθε πώς ο "ξεκοιλιασμένος" μας, πια, λαός, ανάμεσα στα συμφέροντα του Κεφαλαίου, των Τραπεζών και των Πολιτικών (τιμηθέντες, σχεδόν όλοι τους, με παράσημα διαφόρων κομματικών αποχρώσεων) μπορεί και στέκει ακόμα όρθιος, αν και οι πωρωμένοι φαύλοι κυβερνήτες του, εκμεταλλευόμενοι τη μέχρι βλακείας πολιτική του ανωριμότητα, εξακολουθούν να τον εξαπατούν.
Ο Νίκος Ζωρογιαννίδης γεννήθηκε στο Καρπενήσι. Μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές έγινε δημόσιος υπάλληλος (γενικός διευθυντής του υπουργείου Πολιτισμού). Για το πρώτο του βιβλίο με τίτλο "Εγώ ο υπουργός σου" (Εκδόσεις Αρσενίδη, 1995) γράφτηκαν κολακευτικές κριτικές, πολύ ενθαρρυντικές για τη συνέχεια. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, στα "Νέα" της 10ης Μαΐου 1995, γράφει μεταξύ άλλων: "... όπου με διαβολεμένο κέφι και οίστρο, που θυμίζει Τσέχοφ των διηγημάτων, αλλά και Ψαθά και Γιαλαμά και Τσιφόρο...", η Λίλυ Δράκου στον "Ελεύθερο Τύπο" της 22ης Μαΐου 1995 γράφει πως "... ο αναγνώστης που με μάτια Χ ξεπερνάει την πικρή επιφάνεια, θα νιώθει ότι πίσω από το καυστικό χιούμορ κρύβεται ο πόνος: "γιατί να μην είναι ο άνθρωπος αυτό που θα μπορούσε, που θα έπρεπε να είναι;"" και ο Ν. Φ. Μικελίδης, στην "Ελευθεροτυπία" της 11ης Ιουλίου 1995, γράφει για το ύφος γραφής του Νίκου Ζωρογιαννίδη: "... κάτι ανάμεσα στο δικό μας Δημήτρη Ψαθά και τον Αμερικανό Τζέιμς Θέρμπερ...".
