Εαυτέ, σαν φύγω, σ'αφήνω, θα μείνω
Τα φώτα σβήνουν. Σκονισμένες σκιές. Καθρέφτης χωρίς
σύνορα. Γύρισα και χάθηκα. Αυτός ή εκείνος σκύβει να
σηκώσει το όνομά του, τα σκουριασμένα σύμφωνά του;
Άραγε, με ποια δανεική απουσία ντύνομαι; Είμαι, και η
γη φαρδαίνει. Βραχνός Αύγουστος κι εγώ η παιδική του
ταλάντευση. Είναι πού μεγαλώνω και σβήνω τα κεριά του
μύθου. Μα πού να σταθώ όταν μιλώ πάνω στα λόγια μου;
Θυμάμαι να 'μαι. Ψέμα. Πουλάμε μνήμη. Σ' αυτό που μας
αφήνει. Είδα να τραβάς χειρόφρενο. Όρκους ξεκούρδιστους
να χαιρετάς. Γερνάει το λάθος και γίνεται αλήθεια.
Στιχομυθία. Τελεία. Πού πήγε η άκλιτη πίστη μου;
Ενός λεπτού. Τώρα. Επιθυμώ.
Μονακό - Αθήνα - Παρίσι, σ' ένα ανοίκειο δρομολόγιο, να σπουδάζει το λεξηχό της, δίχως τη γονική συναίνεση της γλώσσας της.
