Ανέκδοτα φιλοσόφων και στοχαστών

Δεν είναι μονάχα ο Πλούταρχος, που χρησιμοποίησε ή επινόησε και διέπλασσε ανέκδοτα στα έργα του˙ σχεδόν όλα τα ιστορικά και πολιτικά κείμενα, όσα γράφτηκαν μέχρι τον 19ο αιώνα, πλαισιώνονται από ανέκδοτα. Ακόμη και τα έργα των φιλοσόφων, κάποια μάλιστα δυσνόητα ακόμα και στην εποχή τους, αποτελούν ανέκδοτα κατά τη γνώμη του Χάιντεγκερ (Πρβλ. «Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε, έζησε και πέθανε. Τα υπόλοιπα είναι ανέκδοτο»).
Οι βιογραφίες γενικώς και ιδιαιτέρως εκείνες των φιλοσόφων είναι γεμάτες από ανέκδοτα, όπως αυτό φαίνεται από τον Διογένη Λαέρτιο ή από τη μεσαιωνική λογοτεχνία για τα θαύματα του Θωμά Ακουϊνάτου ή από τα ανέκδοτα, που συνθέτουν τη βιογραφία του Χέγκελ. Η καθημερινή ζωή με τις αδυναμίες και τις ανάγκες του ατόμου προσφέρει τα στοιχεία για τη διαμόρφωση του ανεκδοτικού τύπου. Οι ψυχαναλυτικές έρευνες του Φρόυντ, μπορεί να κατέστησαν περιττό το βιογραφικό ανέκδοτο, έδειξαν όμως το ψυχολογικό περιεχόμενο των ανεκδοτικών τύπων. Το ίδιο προξένησε στο ανέκδοτο και η αυξανόμενη επιστημονικοποίηση της εικόνας του ανθρώπου, αλλά έδειξε ότι η ζωή του ανθρώπου αποτελείται από ένα σύνολο επί μέρους γεγονότων, τα οποία ως γεγονότα συμβαίνουν μια φορά, ενώ τα ανέκδοτα ως τυπικά ισχύουν για πάντα και παντού, όπου οι συνθήκες το επιτρέπουν.