Από θαμπό γυαλί ο κόσμος
Εκεί που κρέμεσαι δεν κουνιέται τίποτα·
σ' ένα τοπίο πιο αλλόκοτο απ' τα άλλα
μ' απανωτά ηλιοβασιλέματα
και πόλεις φτιαγμένες με σπρέι
πάνω σε τοίχους ερημικούς...
Είσαι κι εσύ ζωγραφισμένος να χαμογελάς
μοναξιά
κάτω από θλιβερά υπόστεγα που τα κατουράνε σκύλοι
κι όλο κάτι πιτσιρίκια πρεζόνια σ' ανταμώνουν για παρηγοριά...
Μα τώρα βιάσου
κι άνοιξε τ' αστραφτερά φτερά σου
γίνε Πήγασος και βγες στα ξέφωτα
με το χρυσό δαχτυλίδι του ιππότη,
απόψε οι άνθρωποι κάνουν διάλειμμα ειρήνης
και τα κορίτσια της κόκας γίνονται ποιήματα.
