Ανοιξιάτικες Μπόρες

Υπήρχε και κάτι άλλο που τον τάραζε και τον εξόργιζε. Σκεφτόταν· αναμφίβολα με έρωτα, με στοργή, με έκσταση, με ευγνωμοσύνη τη Τζέμμα και το γάμο με εκείνη και τη μελλοντική ευτυχία. Όμως η άλλη εκείνη γυναίκα, η τόσο παράξενη κυρία Πολόσοφ, έμενε διαρκώς μπρος στα μάτια του, σαν ιδεοληψία, όπως έλεγε οργισμένος στον εαυτό του... Δεν μπορούσε να διώξει απ το μυαλό του την εικόνα αυτή. Δε μπορούσε να μην ακούει τη φωνή της, να μην αναπολεί τα λόγια της, ν απαλλαγεί από το ιδιαίτερο εκείνο, το λεπτό και δροσερό το διαπεραστικό άρωμα του κίτρινου κρίνου που ανάδιναν τα φορέματα της κυρίας Πολόσοφ.
Η γυναίκα εκείνη προφανώς, τον κορόιδευε. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τον προσελκύσει για να τον κατακυριέψει...