Η Έλλη Σολοµωνίδου αν και γεννηθείσα εις Ψυχικό έλκει την καταγωγή της από την Σµύρνην, λόγω πατρός, και από την Κωνσταντινούπολιν, λόγω µητρός. Ο Χάρολντ Πίντερ ο οποίος εγεννήθη στο Hackney, ένα ανατολικό προάστιο του Λονδίνου το ίδιο έτος µε τον Πάρι Τακόπουλο, µε κάποιαν καθυστέρησιν ολίγων µηνών, έλκει την ιδικήν του εβραϊκή καταγωγή, από την Ουγγαρία και κατ' άλλους από την Πορτο-γαλία, όπου φέρονται γεννηθέντες και οι δύο γονείς του σε µια από τις δύο χώρες.
Ο Πάρις Τακόπουλος πάλι γεννηθείς εν Παλαιώ Φαλήρω, όπου παραθερίζανε το θέρος του 1930 οι εν Κωνσταντινουπόλει γεννηθέντες γονείς του, Ορέστης και Ιωάννα (οι διαµένοντες µονίµως µετά των τέκνων τους, Γιώργου και Πάρι, αν και νοµίµως µνηστευµένοι, εις την πλατείαν Αγάµων) θεωρεί τον εαυτό του συµπατριώτη της Έλλης, παρ' όλον ότι η µητέρα του εγεννήθη τυχαίως εις την Πόλιν, όταν περνούσαν εκεί τις διακοπές τους οι εξ Αραχώβης ή Καρυών Λακεδαίµονος γονείς της, του πατρός της καταγοµένου από το γνωστόν γένος των Διαµαντουραίων.
Και οι τρεις τους, Έλλη, Χάρολντ και Πάρις περάσανε τα παιδικά τους χρόνια, η µεν Έλλη ζωγραφίζοντας πριν ν' αρχίσει να διαβάζει, οι δε Χάρολντ και Πάρις παίζοντας κρίκετ και ράγκµπυ ο πρώτος, και όλα τα υπάρχοντα σπορ, πλην κρίκετ και ράγκµπυ, ο δεύτερος, πριν αρχίσουν να γράφουν.
. . . . . . . . . . . . . . . . .
Ο Πάρις Τακόπουλος είναι περισσότερο άγνωστος ως συγγραφεύς της "Κενής Διαθήκης" και του δεύτερου τόμου της, "Απορία προς τα έθνη", παρά σαν κριτικός θεάτρου. Τι κι αν δεν σταμάτησε να γράφει κριτικές, από μετανηπιακής ηλικίας, με μερικά μόνο διαλείμματα, εις εποχάς θεομηνιών, οπότε προτιμούσε να δένει την σιωπή του!
Τα δεύτερα κριτικά του σημειώματα -πλην όσων είδαν το κατοχικό σκότος, ιεροκρυφίως, σε δικά του ιδιόχειρα αντιστασιακά περιοδικά, γραμμένα σε ώρες συσκοτισμού- δημοσιεύθηκαν στην "Ελληνική Δημιουργία" του Σπύρου Μελά το 1949, με τα ψευδωνυμικά αρχικά του Π.Ο.Τ., ως ανταποκρίσεις του επί παντός καλλιτεχνικού επιστητού στο Λονδίνο.
Οι πρώτες δύο θεατρικές κριτικές του, δημοσιεύθηκαν στην νέα "Εκλογή" της Ελένης Βλάχου. Μετά τη δεύτερη κριτική δεν υπήρξε τρίτη.
Του ιδικού του κριτικού ταλέντου, μη εκτιμηθέντος επαρκώς, εξακολούθησε να εκδίδεται από τον Ίκαρο, ποιητικώς και μυθιστορηματικώς ("Κλεινόν Άστυ" και "Αποστάται" μέχρι το σωτήριον, ειδικά γι' αυτόν, έτος '66, οπότε συνεργάστηκε με τα επανεκδοθέντα "Νέα Ελληνικά" του Ηρακλή και Ρένου Αποστολίδη, για να συνεχίσει το κριτικό του έργο ανενόχλητος, για ένα ολόκληρο χρόνο. Αυτές οι τακτικές κριτικές του, δεν του αύξησαν πολύ την δημοτικότητα στο χώρο του Θεάτρου, ίσως γιατί ήσαν περισσότερο ενοχλητικές, από το εκρηκτικό γέλιο του.
Το 1974 πήρε την εκδίκησή του από την Ελένη Βλάχου, όταν του ανέθεσε εν λευκώ την καλλιτεχνική διεύθυνση της Καθημερινής. Η συνεργασία του ήταν κι αυτή μάλλον σύντομη, γιατί κράτησε όσο και η εν λευκώ εντολή (Cherchez les femmes).
Έκτοτε γράφει ανελλιπώς, θα έλεγε κανείς μετά μανίας, στα κενά που του επιτρέπουν οι έμμετρες ή πεζές "Κενές Διαθήκες" του, θεατρικές κριτικές, επιτιθέμενος μανιωδώς κατά πασών των κακών μεταφράσεων, οι οποίες ομολογουμένως είναι περισσότερες από τις "κακές" κριτικές του.
Ακολούθησαν τα "Κριτικά", το 2002, καλύπτοντας κριτικές του έως το 1990. Τα "Κριτικά", του διαδέχθηκαν οι 2 τόμοι των "Θεατρικών" του από τα Ελληνικά Γράμματα.
Κατά τα άλλα ο Πάρις Τακόπουλος συνεχίζει την συγγραφή του πεντηκοστού θεατρικού του έργου, και την "Απόκρυφη Δευτέρα Απορία του", τον τρίτο τόμο της "Κενής Διαθήκης" του, ο οποίος θα προηγηθεί του επερχομένου τετάρτου. Τα υπόλοιπα είναι πάλι κριτική, ίσως γιατί αυτός δεν σκοπεύει σαν τον Σεφέρη να ξαναδέσει τη σιωπή του.
