Σε τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 μέχρι σήμερα, ο Μανόλης Πρατικάκης, εκδίδοντας δεκαέξι ποιητικά βιβλία και ένα ακόμα, το πιο πρόσφατο, με αφηγηματικά κείμενα, συγκρότησε μια πυκνή, αναγνωρισμένη από την κριτική και το αναγνωστικό κοινό και, κυρίως, συν τω χρόνω διακριτή ποιητική παρουσία.
Στο βιβλίο αυτό, που αποσκοπεί στη συνολική κριτική θεώρηση της ποίησής του, θα αναπτυχθούν τέσσερα αλληλένδετα μεταξύ τους θέματα. Το βασικότερο είναι αφενός η συνόψιση των χαρακτηριστικών των βιβλίων του, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις και τις διαπιστώσεις της λογοτεχνικής κριτικής, αφετέρου ο εντοπισμός και ο σχολιασμός των κατά την κρίση μου ειδοποιών και περισσότερο σημαντικών γνωρισμάτων τους. Το δεύτερο θέμα του βιβλίου είναι η διαγραφή της εξέλιξης της ποίησης του Πρατικάκη καταρχάς από την έκφραση της συλλογικής κατάστασης, ολοφάνερα και προγραμματικά στα δύο πρώτα βιβλία του, όπως την έκφραση, με τα επόμενα βιβλία, της ολοένα και περισσότερο περιγεγραμμένης ατομικής περιοχής, όπως αυτή οριοθετείται από τα πάσης φύσεως βιώματα και τη βιοθεωρία του ποιητή. Το τρίτο θέμα είναι η εξέταση των τρόπων με τους οποίους αναπτύσσεται στην ποίηση του Πρατικάκη το βίωμα της ιθαγένειας ή της εντοπιότητας. Το τελευταίο θέμα που αναπτύσσεται είναι η εξέταση της σχέσης της ποίησης του Πρατικάκη με τα κορυφαία σημεία αναφοράς της νεότερης ποιητικής παράδοσης μας, καθώς το έργο του διακρίνεται για την ικανότητα του δημιουργού του να αφομοιώνει γόνιμα και δημιουργικά τα διδάγματα της νεότερης ποιητικής παράδοσής μας και ιδίως της πρόσφατης νεοτερικής παράδοσης.
Στο πλαίσιο της εξέτασης των τεσσάρων παραπάνω θεμάτων, θα παρατεθούν και θα σχολιαστούν ποιήματα ή αποσπάσματά τους, αντιπροσωπευτικά των κάθε φορά εξεταζόμενων ζητημάτων.
O Eυριπίδης Γαραντούδης γεννήθηκε το 1964 στην Kαβάλα. Σπούδασε νεοελληνική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Aπό το 1986 έως το 1989 δίδαξε νεοελληνική γλώσσα και λογοτεχνία στο Iνστιτούτο Bυζαντινών και Nεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Πάδοβας. Aπό το 1995 έως το 2003 δίδαξε νεοελληνική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Kρήτης (επίκουρος καθηγητής το 1999). Διετέλεσε επίσης ερευνητής του Iνστιτούτου Mεσογειακών Σπουδών του Iδρύματος Tεχνολογίας και Έρευνας, με αντικείμενο τη συγγραφή ιστορίας της νεοελληνικής μετρικής. Σήμερα διδάσκει νεοελληνική φιλολογία στο Τμήμα Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στη βαθμίδα του αναπληρωτή καθηγητή. Δημοσίευσε τα βιβλία: "Aρχαία και νέα ελληνική μετρική. Iστορικό διάγραμμα μιας παρεξήγησης", Πάδοβα 1989, "Πολύτροπος αρμονία. Mετρική και ποιητική του Kάλβου", Hράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Kρήτης - Στέγη Kαλών Tεχνών και Γραμμάτων 1995, και "Aνθολογία νεώτερης ελληνικής ποίησης 1980-1997. Oι στιγμές του νόστου", Aθήνα, Eκδόσεις Nεφέλη 1998. Eπιμελήθηκε τα βιβλία: "Γεράσιμος Σπαταλάς, H στιχουργική τέχνη. Mελέτες για τη νεοελληνική μετρική", Ηράκλειο, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Kρήτης 1997 (σε συνεργασία με την Άννα Kατσιγιάννη) και "Tάκης Σινόπουλος, Xρονικό αναγνώσεων. Bιβλιοκρισίες για τη μεταπολεμική ποίηση", Αθήνα, Σοκόλης 1999 (σε συνεργασία με τη Δώρα Mέντη). Bιβλιοκρισίες και μελέτες του για θέματα της νεοελληνικής φιλολογίας δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες.
