Εγώ τις μέρες μου
τις βούτηξα στ' ασβέστι
να ‘χουν κι αυτές να λένε
πως είναι από μοναχές τους άσπρες
άσπρες κι ανήλιαγες
Εγώ τις νύκτες
παίζω με δυο φίλες λέξεις
ίσα να φαινόμαστε πολλοί
μη βρίσκει χώρο κάθε τόσο η μοναξιά
δίπλα μου να κάθεται
να κάθεται κι αμίλητη να γνέθει
Εγώ τη ζωή μου παραπήρα σοβαρά
περιχαρής να θλίβομαι
από την κούνια ακόμη
Για σένα που δε γνώρισα ποτέ
Για σένα που ονόμασα Θεό
* στον Πατέρα ήλιο *
