Στα τρία χρόνια από την εκδημία του φίλου μας, του αδελφού μας καλύτερα, του ποιητή που μας φίλευε κάθε τόσο με το απόσταγμα της πιστής του καρδίας, προβαίνουμε σ' αυτή την έκδοση, ως απαρχή των όσων πρόκειται ν' ακολουθήσουν. Μέσα στην πληθώρα των ποιημάτων που άφησε φεύγοντας -άλλα συντεταγμένα από τον ίδιο σε συλλογές, άλλα χωρίς συγκεκριμένη διάταξη, χωρίς κάποια μαρτυρία για τις προθέσεις του- το ξεκίνημα να βγει όλο αυτό το ποιητικό θησαύρισμα στο φως απαιτούσε και τόλμη και απόφαση. Καταλήξαμε σ' αυτό το απάνθισμα από δύο ποιητικά του σύνολα, ώστε ν' ακολουθήσουν, στο μέτρο του δυνατού, οι πιο αντιπροσωπευτικοί, τουλάχιστον, καρποί ενός διά βίου μόχθου, που δεν πρόλαβε ο ίδιος να τους κάνει προσιτούς σ' όλους εκείνους που γνώριζαν και απολάμβαναν ευκαιριακά την ποίησή του.
Τα ποιήματα της έκδοσης αυτής παρουσιάζουν την πρωτοτυπία της πολλαπλότητας, στη μορφικά ενιαία προσέγγιση ενός και του ίδιου θέματος. Στη μουσική γλώσσα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως "θέμα και παραλλαγές", περισσότερο λυρικά τα πρώτα, το "Γένος Μελισσών", πιο επιγραμματικά "Τα τραγούδια του Δασκάλου". [...]
(αντί προλόγου)
Ο Λευτέρης Μάινας γεννήθηκε το 1928 στον Πειραιά. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Σαντορίνη. Μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 1948 γράφεται στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ' όπου αποφοίτησε το 1952. Εργάστηκε ως θεολόγος καθηγητής στη Δημόσια και Ιδιωτική εκπαίδευση στην επαρχία και στην Αττική (μεταξύ άλλων ως Γυμνασιάρχης στην Καρδίτσα, στα Καλύβια Αττικής και στην Ελληνογαλλική Σχολή "Άγιος Ιωσήφ"). Παράλληλα βοήθησε στο ποιμαντικό έργο της εκκλησίας. Το 1983 αποχώρησε από το χώρο του σχολείου για λόγους υγείας. Έγραψε πολυάριθμα άρθρα, πεζά, μεταφράσεις, ποιήματα. Υπήρξε τακτικός συνεργάτης των περιοδικών Ακτίνες, Ζωή του παιδιού, Κόσμος της Ελληνίδος, Καινή Κτίση, Ευθύνη, Σκαπάνη, Σύνορο, Σύναξη, Νειάτα. Για το ποιητικό του έργο, βραβεύτηκε από τη Χριστιανική Λογοτεχνική Συντροφιά. Πέθανε στις 29 Νοεμβρίου 1996.
