Στην 11η θέση των λόγων του Λιβάνιου τοποθετείται ο εγκωμιαστικός λόγος του ρήτορα για την πατρίδα του, γνωστός ως "Αντιοχικός".
Ο πολυγραφότερος συγγραφέας της αρχαιότητας, ο μεγαλύτερος ρήτορας και σοφιστής του αιώνα του (4ος μ.Χ.), το "σταθερό πρότυπο ύφους για όλους τους μεταγενέστερους (βυζαντινούς) ρήτορες, δασκάλους και ανθρώπους των γραμμάτων" δάσκαλος ο ίδιος του Μεγ. Βασιλείου, του Ιω. Χρυσοστόμου αλλά και του Ιουλιανού. Το τεράστιο σε όγκο έργο του αποτελεί μια από τις σημαντικότερες ιστορικές πηγές της ύστερης αρχαιότητας. Σε μια εποχή που η ανθρωπότητα διάβαινε το κατώφλι του Μεσαίωνα, ο Λιβάνιος όρθωνε το ανάστημά του για να υπερασπιστεί τον ελληνικό πολιτισμό και ήρθε σε σύγκρουση με τον μισαλλόδοξο σκοταδισμό των πιστών του χριστιανικού δόγματος. Στην Ελλάδα, το όνομα και το έργο του παραμένουν εδώ και αιώνες στην αφάνεια και η "επίσημη" φιλολογία τον αγνοεί σκανδαλωδώς.
