Σε κάθε έναν από εμάς συνέβησαν κατά τη διάρκεια της ζωής μας μερικά χαρακτηριστικά γεγονότα, τα οποία ούτε και εμείς οι ίδιοι μπορούμε να τα εξηγήσουμε. Για να δώσουν μερικοί κάποια ικανο-ποιητική λύση, για τον εαυτό τους τουλάχιστον, κατά-φεύγουν στη μαγεία, στην παραψυχολογία, ή, όχι σπάνια, και στην αναζήτηση βοήθειας από τη θρησκεία. "Έβαλε ο Θεός το χέρι του", "είχα Άγιο", "βρέθηκα κάτω από τη σκέπη της Παναγίας", είναι μερικές από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούν. Τα φαινόμενα αυτά δεν ερμηνεύονται και επιστημονικά, διότι δεν εφαρμόζονται οι δύο σπουδαιότεροι όροι της επιστήμης: α) να ισχύουν για κάθε άνθρωπο και β) να μπορούν να επαναλαμ-βάνονται ανά πάσα στιγμή. Απεναντίας, αυτά συμβαίνουν αποκλειστικά και μόνο σε ένα άτομο, σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή, και είναι οι συμπτώσεις και στατιστικά τόσο απίθανες, ώστε ακούγονται στην αφήγησή τους απίστευτες, πιο πολύ σαν δημιουργήματα φαντα-σίας, που μάλλον το χαρακτήρα ενός ανεκδότου θα μπορούσαν να υπογραμμίσουν και τίποτε περισσότερο. Τα ατομικά λοιπόν αυτά βιώματα σε καμιά περίπτωση δεν μεταφέρονται σε άλλα άτομα, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έζησε ακριβώς το ίδιο βίωμα, ίσως ένα παραπλήσιο μερικές φορές, κι όμως στην ουσία τελείως διαφορετικό. Υπαρξιακά μοιάζουν με τα όνειρα. Κι αν δύο άτομα ονειρευτούν το ίδιο σε περιεχόμενο όνειρο, σε τελική ανάλυση δεν είναι το ίδιο, γιατί αυτό είναι στην ουσία το ατομικό, το ξεχωριστό και πλουμιστό πάπλωμα της ψυχής του καθενός. Αναφέροντας μερικές από αυτές τις προσωπικές μου εμπειρίες στον κλειστό κύκλο συγγενών μου, διαπίστωσα ότι μερικοί απ' αυτούς, ακόμα και οι γιοι μου, κρυφογελούσαν, σαν να ήθελαν να τονίσουν ότι υπερβάλλω αρκετά, σαν να με λυπούνταν για τις "γεροντίστικες" ιστορίες μου, ακόμα και τότε όταν μια ιστορία αφορούσε και αυτούς τους ίδιους, ή ήταν με άλλα λόγια και δική τους υπόθεση. Σ' αυτούς όμως τελικά οφείλω την απόφαση να συγγράψω αυτό το βιβλίο, και στο σημείο αυτό τους ευχαριστώ που μου έδωσαν το κατάλληλο ερέθισμα.
Ο συγγραφέας Όμηρος Μαυρίδης γεννήθηκε στις 10 Μαρτίου 1939 στα Κασσιτερά της επαρχίας Σαπών του Νομού Ροδόπης Θράκης. Τελειώνει το Γυμνάσιο Σαπών το 1956. Φοιτάει στην Παιδαγωγική Ακαδημία Αλεξανδρουπόλεως από το 1957 ως το 1959 και στη συνέχεια γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης της Δ. Γερμανίας, όπου σπουδάζει Ψυχολογία. Μόλις παίρνει το δίπλωμά του, εργάζεται για λίγο χρονικό διάστημα στο Κέντρο Συμβουλευτικής Αγωγής του Χέρνε Βεστφαλίας. Εργάζεται επίσης στο Ψυχολογικό Κέντρο Βορείου Ελλάδος στη Θεσσαλονίκη μέχρι το Δεκέμβριο του 1966. Εκπληρώνει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις και επιστρέφει το Φεβρουάριο του 1968 στη Δ. Γερμανία, όπου εργάζεται στην αρχή στο Δημοτικό σχολείο του Χέρρενμπεργκ, έπειτα ως Κλινικός Ψυχολόγος του Παιδοκομείου του Βήλφραντ και κατόπιν ως Καθηγητής Ψυχολογίας στη Σχολή Κοινωνικής Παιδαγωγικής της πόλης Τσέλλε.
Το Σεπτέμβριο του 1972 διορίζεται καθηγητής της Κοινωνικής και Παιδαγωγικής Ψυχολογίας στην Ανωτάτη Ειδική Πανεπιστημιακή Σχολή του Χάγκεν· από τον Οκτώβριο του 1982 ως το Νοέμβριο του 1983 είναι Κοσμήτορας της Σχολής του. Παράλληλα σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο του Μύνστερ Βεστφαλίας Εθνολογία, Λαογραφία, Κοινωνιολογία και Παιδαγωγική, κλείνοντας τις σπουδές του με τη διδακτορική του διατριβή το 1977. Διατέλεσε επί μία οκταετία Πρόεδρος της Γερμανο-Ελληνικής Εταιρείας του Χάγκεν. Από τον Ιανουάριο του 1986 είναι Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Επιστημόνων Ρηνανίας - Βεστφαλίας. Το 1993 γίνεται πρόεδρος της Γερμανο-Ελληνικής Εταιρείας Ντόρτμουντ. Σήμερα είναι συνταξιούχος και ζει στην Αλεξανδρούπολη, όπου συνεχίζει το συγγραφικό του έργο.
