...Την επόμενη μέρα πιάσαμε δουλειά στα 800 μέτρα βάθος.
Στο ασανσέρ κατεβήκαμε όλοι αγκαλιασμένοι…
Λέγαμε να κάνουμε κουράγιο, γιατί ο σκοπός όλων μας ήταν να μείνουμε λίγα χρόνια, να μαζέψουμε χρήματα και να γυρίσουμε στη Δεσκάτη…
Η ξενιτιά ήταν αίμα για μας…
Κανένας γονιός να μην αποχωρίζεται το παιδί του…
Μια έρευνα για τη μετανάστευση από τη Δεσκάτη και τη ζωή των μεταναστών στο Βέλγιο, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.
Ογδόντα εννέα άνθρωποι έφυγαν από τα βουνά της Δεσκάτης για τα ανθρακωρυχεία του Βελγίου. Μέσα από τις αφηγήσεις των ίδιων των μεταναστών ή μελών της οικογένειάς τους ξεδιπλώνονται οι προσωπικές τους ιστορίες, οι συνθήκες ζωής στη Δεσκάτη εκείνο τον καιρό, ο νέος κόσμος που συνάντησαν στο Βέλγιο, οι προκλήσεις μιας καλύτερης ζωής αλλά και το τίμημα της ξενιτιάς και της σκληρής δουλειάς στα ανθρακωρυχεία.
Οι αφηγήσεις, αδιαμεσολάβητες, παραστατικές και αληθινές, καταγράφουν, αποκαλύπτουν και ερμηνεύουν το φαινόμενο της μετανάστευσης, διατηρώντας τη συλλογική μνήμη και συμπληρώνοντας το κεφάλαιο της μεταναστευτικής ιστορίας της Δεσκάτης.
