Καθώς μιλάμε, δεν ξέρω πώς μού 'ρχεται και λέω στην Κορίνα: "Σήκω να σε δω καλά". Παραξενεύεται, διστάζει, αλλά σηκώνεται και κάνει λίγο στο πλάι, ώστε... να μην μου κόβει τη θέα το τραπέζι.
Φοράει ένα μπλε σκούρο ταγιέρ, με πολύ κοντή φούστα (η Κορίνα φορούσε τις πιο κοντές φούστες απ' όλες τις γυναίκες "μου"), και μπότες. Μέσα από το σακάκι φοράει ένα μπλουζάκι με ιδιαίτερα βαθύ ντεκολτέ. Παρόλο που είναι λεπτή, φροντίζει ώστε το στήθος της να δείχνει ελκυστικά γεμάτο και -απαράβατος κανόνας- να διαγράφεται για αρκετά εκατοστά η σχισμή ανάμεσα στους δύο λόφους. Γύρω από το λαιμό της είναι περασμένο ένα όμορφο πολύχρωμο μαντήλι (το έχει γράψει ο Κωστής Παπαγιώργης: "η γυναίκα, πριν καν μιλήσει, έχει περιγράψει τον εαυτό της ως ερωτικό αντικείμενο"). Την κοιτάζω χαμογελώντας: "Μου αρέσεις πολύ". Χαμογελάει κι αυτή λίγο αμήχανα και κάθεται. Μετά από καιρό θα μου εκμυστηρευτεί ότι της άρεσε πάρα πολύ αυτή η σκηνή.
Το σώμα μας
Αντιγράφω από το "Έρως και πάθος", του ιταλού ψυχαναλυτή Άλντο Καροτενούτο:
"Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μας που νιώθουμε ότι είμαστε πλασμένοι και από σάρκα. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι αυτό το νιώθουμε περισσότερο μέσα από τον πόνο, αλλά εγώ θέλω να αναφερθώ σε μια διαφορετική εμπειρία, στην εμπειρία του να ανακαλύπτουμε το σώμα μας μέσα από τον πόθο, πράγμα που δεν μας καθιστά απλώς και μόνο αντικείμενα, αλλά μας φανερώνει και την υλική μας υπόσταση. Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε τι σημαίνει από ψυχολογική άποψη το να νιώσουμε ότι έχουν πάψει να μας αγαπούν. Είναι σαν να γινόμαστε ξαφνικά αόρατοι. Όταν χάσουμε τα μάτια που μας έχουν ποθήσει, τα χέρια που μας έχουν χαϊδέψει, εκείνη τη "διαφορετική διάσταση" που επιβεβαίωσε και εξύψωσε το σώμα μας, τότε αυτό περνάει στην αφάνεια, εκμηδενίζεται."
Ακόμη:
"Από κλινική άποψη, όταν στα πλαίσια μιας ψυχανάλυσης συναντάμε ανθρώπους που παραμελούν το σώμα τους, η πρόγνωση είναι απαισιόδοξη, γιατί αυτό σημαίνει ότι κανείς δεν τους επιθυμεί. Ο άνθρωπος που νιώθει επιθυμητός δεν παραμελεί ποτέ τον εαυτό του. Δεν αναφέρομαι στην ομορφιά με την κοινή έννοια του όρου, αλλά στη γνώση που αποκτούμε γι' αυτήν, όταν νιώθουμε ότι μας αγαπούν. Μόνο μέσα από τη σχέση μας με έναν άνθρωπο συνειδητοποιούμε την προσωπική μας "ομορφιά". Χωρίς σχέση, αυτή η γνώση είναι αδύνατη."
Ο Γιώργος Κομνηνός είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στα παιδαγωγικά. Έχει ασχοληθεί με τον κινηματογράφο και με τη γλωσσολογία.
