Υπάρχει ευρωπαϊκή εκπαιδευτική πολιτική; Έχει μεταφερθεί το κέντρο άσκησης εκπαιδευτικής πολιτικής, εν μέρει ή συνολικά, θεσμικά ή άτυπα, από τις πρωτεύουσες των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες; Σ’ αυτά και άλλα ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει η παρούσα μελέτη, αναδεικνύοντας και αναλύοντας συγκεκριμένες πρακτικές, αποφάσεις αλλά και παρενέργειες από την εφαρμογή άλλων πολιτικών, στους τομείς της εκπαίδευσης και της κατάρτισης. Πόσο επηρεάζουν οι διαδικασίες της ευρωπαϊκής «ολοκλήρωσης» (οικονομικής και όχι μόνο) τους τομείς αυτούς; Υποχρεούνται ή έχουν συμφέρον τα κράτη-μέλη της ΕΕ να μεταφέρουν μέρος ή το σύνολο των σχετικών αρμοδιοτήτων τους σε κοινοτικό επίπεδο; Είναι οι Υπουργοί Παιδείας ειλικρινείς όταν (αν) ισχυρίζονται ότι είναι υποχρεωμένοι να αποφασίζουν πολιτικές ή μέτρα που απορρέουν από συναφείς αποφάσεις ή και γενικότερες εξελίξεις σε επίπεδο ΕΕ; Η απάντηση του συγγραφέα, που προκύπτει από μια κοινωνιολογική και με όρους πολιτικής οικονομίας ανάλυση του εκπαιδευτικού φαινομένου και των εξελίξεων στις αγορές εργασίας, είναι αρνητική. Η εκπαιδευτική πολιτική ήταν και παραμένει κατεξοχήν εθνική υπόθεση γιατί, κυρίως, δεν «συμφέρει» η διεθνοποίησή της. Αυτό αποτυπώνεται και στις Συνθήκες της ΕΕ και καταγράφεται όχι ως αιτία αλλά ως αποτέλεσμα αυτής της διαπίστωσης.
Ο Κωνσταντίνος Σιάκαρης γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1953. Είναι πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών (DEA) στις Επιστήμες της Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Paris VIII και διδακτορικού στις Επιστήμες της Εκπαίδευσης του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής, Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, στο οποίο και διδάσκει. Την περίοδο 2000-2004 διετέλεσε εκπρόσωπος του ΥΠΕΠΘ στη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κατά τη διάρκεια της ελληνικής Προεδρίας (α΄ εξάμηνο 2003) προήδρευσε της Επιτροπής Παιδείας και της Ομάδας για την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων του Συμβουλίου της ΕΕ.
