Νεωτερικό και μετανεωτερικό, μοντέρνο και μεταμοντέρνο. Ποια είναι άραγε η κατάσταση στο φιλοσοφικό τοπίο σήμερα; Αποδομήθηκε οριστικά το υποκείμενο που αναδύθηκε κατά τους Νέους Χρόνους, στο πλαίσιο της εισόδου στη μαζικοδημοκρατία που συνδυάζει τα πάντα με τα πάντα, ή το μεταμοντέρνο είναι απλώς μια νέα μεγάλη αφήγηση που ματαίως αποπειράται να υπερβεί τον νεωτερικό Λόγο; Έκλεισε οριστικά ή όχι το κεφάλαιο του Διαφωτισμού; Μήπως απλώς ο "αδιαφώτιστος" Διαφωτισμός οφείλει να "διαφωτιστεί" για να λειτουργήσει ορθά, όπως διατείνεται ο Habermas;
Εν μέσω αυτής της προβληματικής ο Γερμανός στοχαστής δεν θεωρεί το νεωτερικό υποκείμενο οριστικώς αποδομημένο και προτείνει μεθόδους ώστε να ξαναβρεί τη χαμένη του αίγλη, διαδραματίζοντας παράλληλα ρόλο στη διαφαινόμενη νέα εποχή. Είναι η επικοινωνιακή του θεωρία μία ακόμα μεγάλη νεωτερική αφήγηση που το παρόν την έχει υπερβεί ή όχι; Η εποχή μας δεν έχει ακόμη οριστικώς αποφανθεί.
Μελέτη στην οποία ο συγγραφέας Νίκος Ντόλας δείχνει πως ο γερμανός στοχαστής Habermas δεν θεωρεί το νεωτερικό υποκείμενο οριστικώς αποδομημένο και προτείνει μεθόδους ώστε να ξαναβρεί τη χαμένη του αίγλη.
Ο Νίκος Χρ. Ντόλας γεννήθηκε στη Λάρισα το 1975. Σπούδασε φιλοσοφία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος με ειδίκευση στη συστηματική φιλοσοφία. Το 2007 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
