Τα κείμενα αυτά έχουν ως προϋπόθεση μια ιστορική προοπτική: να συλλάβουμε την εξέλιξη της ιστορίας όπως προχωρεί από απλές ομαδώσεις σε ολικά φαινόμενα, τα οποία πάλι διασπώνται σε μικρότερα ανάλογα με την αρχή της ολοκλήρωσης που κάθε φορά παίζει τον καθοριστικό ρόλο. Μέσα από αυτή την κίνηση, ολοκλήρωση - διάσπαση - ολοκλήρωση, κ.ο.κ. όπου εκφράζεται ο ρυθμός της ιστορικής εξέλιξης, έρχεται στο φως η διαλεκτική υφή της ιστορίας ως μιας εξέλιξης από την αρχαιότητα στους νεότερους χρόνους στη χερσόνησο του Αίμου.
Ο τίτλος: "Από τον αρχαίο στον νεότερο πολυμερισμό" ανταποκρίνεται στον παραπάνω προβληματισμό. Ο πρώτος τόμος αναφέρεται στα αρχαία φύλα της χερσονήσου του Αίμου, βασική έκφραση του αρχαϊκού πολιτικού και κοινωνικού κατακερματισμού, και στην βυζαντινή Οικουμένη, που με την συγκεντρωτική και παρεμβατική της μορφή και τον χαρακτηρισμό για μεσαιωνικό κράτος θρησκευτικό προσανατολισμό - κληρονόμο του ελληνικού κοσμοπολιτισμού και της ρωμαϊκής κρατικής παράδοσης - αντιπροσωπεύει την μεσαιωνική φάση του ελληνισμού.[...]
Η Βασιλική Δ. Παπούλια, ομότιμη καθηγήτρια του Α.Π.Θ., σπούδασε στα πανεπιστήμια Αθηνών και Μονάχου ιστορία, αρχαιολογία και φιλοσοφία. Υπήρξε κύρια ερευνήτρια του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών από το 1966 ως το 1975, οπότε εξελέγη καθηγήτρια της Ιστορίας των Χωρών της Χερσονήσου του Αίμου στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. Οι εργασίες της αναφέρονται στις κοινωνικές, πολιτιστικές και πολιτικές σχέσεις μεταξύ των Ελλήνων, των λαών της Χερσονήσου του Αίμου και των Οθωμανών και παρουσιάζουν διαχρονικό και διεπιστημονικό χαρακτήρα που διανοίγεται προς ένα φιλοσοφικό προβληματισμό.
