ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ
Όταν τελειώσει η προσμονή
δεν έρχεται η γαλήνη.
Έρχεται το κενό.
Αυτό το τίποτα
που μοιάζει με ήσυχο σπίτι
χωρίς να είναι σπίτι.
Δεν έχει φωνές,
δεν έχει φασαρία —
αλλά δεν ησυχάζεις.
Επειδή κατάλαβες
ότι περίμενες
μόνο για να μη φεύγεις.
ΣΙΩΠΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΦΙΛΙ
Μιλούσαμε
και το στόμα σου έλεγε αστεία,
μα τα μάτια σου έδειχναν κάτι άλλο:
τη φλόγα που καίει,
χωρίς να ζητάει συγγνώμη.
Τα δευτερόλεπτα ανάμεσα στις λέξεις
ήταν η γλώσσα του σώματος.
Ήξερα.
Κι εσύ ήξερες.
Αλλά το φιλί έμενε πάντα
ένα μυστικό στο σύνορο της απόφασης.
Η σιωπή εκείνη
είχε φωνή πιο δυνατή
απ’ όλες τις εξομολογήσεις.
