[...] Το περιεχόμενο και ο υπότιτλος της μελέτης ταιριάζουν μεταξύ τους με αρκετή ακρίβεια. Αποβλέποντας στο να κατανοηθεί βαθύτερα το άγαλμα του Αριστοδίκου, πραγματεύεται γενικώτερα ζητήματα της χρονολογίας και των καλλιτεχνικών εργαστηρίων στην υστεροαρχαϊκή αττική πλαστική, επάνω-κάτω από τα 550 έως τα 490, με αλληλουχία, που όμως δεν είναι και αναπαράσταση της πραγματικής ιστορικής διαδρομής. Ο επιτύμβιος προορισμός του αγάλματος έδωσε ύστερα την αφορμή να μελετηθεί άλλη μια φορά το θεμελιακό ζήτημα, ποιο είναι το νόημα του επιτυμβίου αγάλματος στην αρχαϊκή Αττική και πόσο απλώνεται η σημασία του· έγινε λοιπόν προσπάθεια να συγκεντρωθούν με όση γινότανε πληρότητα τα μνημεία που κατέχουμε και, με την προσαγωγή φιλολογικών και επιγραφικών μαρτυριών σχετικών, να κερδηθεί κάποια συμβολή για την κατανόησή τους. [...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ο Χρήστος Καρούζος ήταν Έλληνας αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός. Γεννήθηκε στην Άμφισσα το 1900 και πέθανε στην Αθήνα τον Μάρτιο του 1967. Το 1916 εγγράφεται στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, ενώ θα προσχωρήσει και στον Εκπαιδευτικό Όμιλο. Σπούδασε κλασσική φιλολογία και αρχαιολογία. Το 1919 προσλαμβάνεται στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, ως επιμελητής, ενώ παίρνει το πτυχίο του το 1921. Μεταξύ 1928 και 1930 συνεχίζει με σπουδές στο Μόναχο και στο Βερολίνο.
Υπήρξε διευθυντής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Το 1955 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1931 παντρεύτηκε τη Σέμνη Παπασπυρίδη.
Ο Καρούζος υπήρξε μια από της μορφές που επηρέασαν την πνευματική ζωή του τόπου. Για την προσφορά του έλαβε διάφορες τιμητικές διακρίσεις. Ανακηρύχθηκε Επίτιμος Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Βασιλείας (Ελβετία). Το 1955 εξελέγεται μέλος της Βαυαρικής Ακαδημίας Επιστημών και της Ακαδημίας Αθηνών, με την οποία όμως διαφώνησε στο θέμα της μεταρρύθμισης στην παιδεία. Του απονεμήθηκε ο Ταξιάρχης του Φοίνικα, ενώ υπήρξε και μέλος των Αρχαιολογικών Ινστιτούτων του Βερολίνου και της Βιέννης.
