Ο μεγάλος Λευκάδιος Ραψωδός Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, στα περίφημα επικολυρικά του ξεσπάσματα, αποκαλύπτει με ρωμαλέο λόγο και ασυγκράτητα δυνατό συναισθηματισμό, τις συγκλονιστικά υψηλοθώρητες εθνικές ώρες, όπου τούτος ο φτωχός και μαρτυρικός λαός έστηνε οδοφράγματα αντίστασης και ζούσε σε χαρακώματα αγώνων. Εμβιώνοντας, σαν πολυσύνθετα μαρτυρική και μαρτυρικά Ρωμαίικη ύπαρξη τις πολλές και μεγάλες τραγωδίες, που μέσα στο ασυγκράτητο κύλισμα του χρόνου και της ιστορίας, έφερνε στις πονεμένες του ράχες ο λαός μας, τις μεταποιούσε σε λόγο, τις στέλνει σαν ύμνο, τις αποθέτει σαν γονιδίωμα αδάμαστης ελευθερίας. Και προσφέρει έτσι τη δυνατότητα στον λαό ν’ αρνείται τη μιζέρια, να απαξιεί την υποτίμηση, να ευτελίζει την εθνική προδοσία.
Ο Θεόδωρος Γεωργάκης, με βιωματική αντίληψη και γνώση όλων των πτυχών της ζωής αυτού του μικρού περιβολιού της Λευκάδας, τους Σφακιώτες, ξάγρυπνος νους και Ρωμαίικη ύπαρξη, παρέλαβε με ιερό σεβασμό και λεπτότητα το έργο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Αφ’ ενός μεν το αυγάτισε, με δικό του παράρτημα δύο ωραίων ασμάτων δεκαπεντασύλλαβου στίχου, εμποτίζοντας το με τα έθιμα του λαμπερού Λευκαδίτικου Γάμου και την μοναδική ντοπιολαλιά. Αφ’ ετέρου, φιλόπονα και με σεβασμό απέραντο στον μεγάλο Λευκαδίτη βάρδο, ανέδειξε τον "Φωτεινό", σαν επίκαιρο κείμενο αμάραντης παιδευτικής δυναμικής και προσφερμένο για θεατρική παράσταση.
