Η ανά τας αρχαίας χώρας της Αιγύπτου, της Ελλάδος και της Ιταλίας περιήγησις, και το ενδιαφέρον περί των ερειπίων αυτών, των καταδεικνυόντων το πρώην μεγαλείον και το ύψιστον πολιτισμόν, εις ον αφίκοντο, είναι το κύριον μέλημα των περιηγουμένων αυτάς σοφών.
Η Αίγυπτος, η Ελλάς και η Ιταλια, είναι αι πηγαί, εξ ων πάσαι αι γνώσεις ημών ανέβλυσαν, και εν αις δυνάμεθα να μελετήσωμεν τον αρχιτεκτονικόν, γλυπτικόν και εν γένει τεχνικόν κόσμον, ον αποθαυμάζομεν. Τα λείψανα τα καταδεικνύοντα την εντέλειαν εις ην εξίκοντο αι τέχναι και μαρτυρούντα τους διαφόρους σταθμούς της αναπτύξεως, ους διήλθον, πριν φθάσωσιν εις την εαυτών τελειότητα, εμελετήθησαν υπό πολλών διασήμων σοφών και αρχαιολόγων. Αλλά τα πλείστα των συγγραμμάτων τούτων εισίν ογκώδη και πολυδάπανα, και δια τούτο ουχί τοις πάσι προσιτά.
[...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ο Κάρολος Ντιλ (1859-1944), διαπρεπής Γάλλος βυζαντινολόγος, γεννήθηκε στο Στρασβούργο της Αλσατίας. Σπούδασε στο Παρίσι στην Ecole Normale Superieure και στη συνέχεια έμεινε για δυο χρόνια στη Ρώμη, όπου ασχολήθηκε με τη ρωμαϊκή και βυζαντινή αρχαιολογία. Έγινε καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Νανσί και στη συνέχεια καθηγητής Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και αργότερα εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας. Επισκέφθηκε πολλές χώρες στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική και την Αμερική, και δίδαξε δύο εξάμηνα στο Harvard. Ο Ντιλ καλλιέργησε όλους τους κλάδους της Βυζαντινολογίας και με τα βιβλία και τη διδασκαλία του άνοιξε νέους δρόμους στη μελετη του βυζαντινού πολιτισμού. Τα κείμενά του ξεχωρίζουν κυρίως για την ακρίβεια και τη σαφήνειά τους, καθώς και για το ύφος τους. Τα πιο γνωστά έργα του είναι "Η βυζαντινή τέχνη στην Ιταλία της Μεσημβρίας" (1894), "Η βυζαντινή Αφρική" (1896), "Ο Ιουστινιανός και ο βυζαντινός πολιτισμός τον Στ' αιώνα" (1901), "Θεοδώρα, αυτοκράτειρα του Βυζαντίου" (1904), "Πορτραίτα Βυζαντινών" (1906-1908), "Εγχειρίδιο βυζαντινής τέχνης" (1910), "Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας" (1920), "Η βυζαντινή ζωγραφική" (1933), κ.ά.
