Η φιλοσοφία του Martin Heidegger προσέφερε τη θεωρητική βάση για μια ριζική αναθεώρηση της μοντέρνας αρχιτεκτονικής σε μια εποχή που αυτή άρχισε να καταγράφεται στην κοινή συνείδηση ως "ανεδαφική", "ανοίκεια", από τη σύστασή της "ουτοπική", αφού εμφανιζόταν να αγνοεί τον άνθρωπο ως ιστορική οντότητα και να απευθύνεται σ' αυτόν αποκλειστικά ως έμφρονο ον.
Ο Heidegger εντόπισε ως βασικό πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου την έλλειψη "εστίας" και διέκρινε το ζήτημα της "κατοικίας" από την "κατοίκηση", την οποία θεώρησε ως "τρόπο ύπαρξης" του ανθρώπου στον κόσμο. Επιπλέον, ανέπτυξε την άποψη ότι η κατοίκηση συνδέεται με κάθε κατασκευαστική δραστηριότητα, με κάθε χτίσιμο. Με αυτόν τον τρόπο τοποθέτησε την κατοίκηση στην καρδιά της συζήτησης για το χτισμένο περιβάλλον.
Το παρόν δοκίμιο παρακολουθεί τη συζήτηση που αναπτύχθηκε γύρω από την κατοικία, την κατοίκηση και άλλα σχετικά ζητήματα που αγγίζουν τον πυρήνα της αρχιτεκτονικής θεωρίας και πρακτικής, πριν και μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην οποία συμμετείχαν αρχιτέκτονες όπως ο Le Corbusier και ο Bruno Taut, παλιότερα, και ο Rem Koolhaas πρόσφατα, και εντοπίζει τα ίχνη των απόψεων του Heidegger στη σκέψη σύγχρονων θεωρητικών όπως ο Kenneth Frampton και ο Marc Auge, που έχουν καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο αρχιτέκτονες και κοινωνικοί ανθρωπολόγοι, γεωγράφοι και πολεοδόμοι αντιμετωπίζουν το χτισμένο περιβάλλον σήμερα.
