Στάθηκα για ώρες μπροστά σε μηνύματα γραμμένα σε τοίχους... Και αισθανόμουν μια παράλογη ανάγκη να επιστρέφω εκεί ξανά και ξανά, μέχρι που οι τοίχοι έγιναν οι μάνες της έμπνευσής μου.
Μηνύματα βελουδένια, μαύρα, κόκκινα ή μαβιά, με μια εύθραυστη αθωότητα, που το καθένα είχε την αποστολή να συντρίψει τα όρια και τους περιορισμούς μέσα στους οποίους περνάμε τη ζωή μας.
Με τα άρθρα μου δημιούργησα ένα τόξο θετικής ενέργειας, γιατί βαθιά μέσα μου, πιστεύω ότι, παρόλο που διανύουμε μια δύσκολη εποχή, κάτι υπέροχο βρίσκεται στο δρόμο. Κι αν μπορέσουμε να βρούμε αίσθηση σιγουριάς μέσα στην άγρια αναστάτωση, αν απλώσουμε τον εαυτό μας πέρα από τους φόβους μας, αν χτίσουμε γέφυρες αγάπης κι αν μείνουμε πιστοί στα όνειρά μας, τότε αυτή η ενέργεια θα ταξιδέψει παντού...
Κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Είναι Φλεβάρης, αλλά ο ήλιος λάμπει... και δεν μπορώ να εγκαταλείψω τη συνήθεια να πιστεύω, να ελπίζω και να περιμένω τα καλύτερα...
