Κάθε θεραπευτής, ανεξάρτητα από τη θεωρία που πρεσβεύει, λειτουργεί σύμφωνα με μια επιγενετική αρχή που τον οδηγεί στη σύνθεση των πλέον διαφορετικών εμπειριών και θεωριών. Υπ' αυτό το πρίσμα, η θεωρητική αγνότητα είναι απλά ένας μύθος. Και πραγματικά πρόκειται για μύθο, καθώς όσοι εργάζονται στον κλάδο μας έχουν επανειλημμένως εκτεθεί στην επίδραση διαφορετικών θεωριών, ξεκινώντας από εκείνες στις οποίες εκτέθηκαν κατά τα πανεπιστημιακά χρόνια μέχρι και αυτές που αποκόμισαν από την επαγγελματική βιβλιογραφία και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Αποτελεί πολύ συχνό φαινόμενο να μην υπάρχει η δυνατότητα αμιγούς άσκησης οικογενειακής θεραπείας από συστημικά προσανατολισμένους θεραπευτές είτε λόγω δυσκολιών που σχετίζονται με το θεραπευτικό πλαίσιο είτε λόγω προσωπικών και συγκυριακών προσκομμάτων ή επιλογής των πελατών, με αποτέλεσμα να διεξάγονται θεραπείες υπό ένα ευρύτερο συστημικό πρίσμα, χωρίς όμως την υποστήριξη κάποιου συγκεκριμένου δικτύου θεωρητικών και κλινικών προτάσεων. Οι συγγραφείς Λ. Μπόσκολο και Π. Μπερτράντο μέσα από το βιβλίο τους "Ατομική συστημική θεραπεία" φιλοδοξούν να καλύψουν αυτό ακριβώς το κενό, διαμορφώνοντας ένα μοντέλο θεραπείας που το περιγράφουν ως επιγενετικό, και προτείνουν μια θεωρητική και μια πρακτική συστημική οπτική που να είναι εφαρμόσιμη στην ψυχοθεραπεία με άτομα.
Ψυχίατρος, πρωτοπόρος οικογενειακός θεραπευτής και εκπαιδευτής, συν-ιδρυτής μαζί με τους Μ. Selvini-Palazzoli, G. Prata και G. Cecchin του κινήματος της συστημικής οικογενειακής θεραπείας, που αποκαλείται "Προσέγγιση του Μιλάνου" (1971), συν-διευθυντής μαζί με τον G. Cecchin του Κέντρου για τη Θεραπεία Οικογένειας του Μιλάνου (1981) έως τον θάνατο του τελευταίου.
Μη Διαθέσιμο
