Αυτό το παιδί πέθανε αύριο

Ένα ημερολόγιο κατοχής... Μια εκ βαθέων κραυγή... Η εξομολόγηση ενός παιδιού που πίστευε στο "Μικρό Πρίγκηπα" και μιλούσε μαζί του... Ως τη στιγμή που τον πατέρα του και τους δικούς του τους οδήγησαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκεί που οι άνθρωποι γίνονται απρόσωποι αριθμοί στους θαλάμους αερίων... Λοιπόν, ένα ημερολόγιο... Κι ο "θάνατος" ενός παιδιού που κρύβονταν με τ' αδέλφια του σ' ένα σκοτεινό υπόγειο στα Εξάρχεια... Ο Πόλεμος, η Κατοχή, η Απελευθέρωση μέσα από τα μάτια του παιδιού "που πέθανε αύριο". Το τελευταίο παραμύθι μιας χαμένης εφηβείας που τη σφράγισε ανεξίτηλα ο Πόλεμος... Δεν άλλαξα ούτε γραμμή. Πώς θα το μπορούσα; Ήταν σα να σκότωνα ένα παιδί: εκείνι το αδύνατο κυνηγημένο παιδί που πεινούσε και φοβόταν... Όμως δεν έκλαιγε. Αυτές οι σημειώσεις γράφτηκαν από το Μάρτη ως τον Οκτώβρη του 1944. Και τις παρουσιάζω σαν την τελευταία μαρτυρία ενός παιδιού που πέθανε αύριο... Νέστορας Μάτσας