Το θέμα της αρνήσεως της εκκλησιαστικής ταφής των αυτοκτονούντων αποτελούσε πάντοτε πρόβλημα για το άμεσο περιβάλλον του νεκρού. Πρόβλημα επίσης αποτελούσε και από την πλευρά του εκκλησιαστικού περιβάλλοντος του αυτόχειρα, δηλαδή των μελών της ενορίας του, το γεγονός ότι δεν πρόλαβαν να συμπαρασταθούν σε ένα μέλος της, που βρισκόταν σε ανάγκη, ώστε να το αποτρέψει να δώσει μια τέτοια λύση στο πρόβλημά του. Αλλά και η Εκκλησία γενικότερα, κυρίως σε εποχές ειρήνης που αύξανε γενικά η συχνότητα των αυτοκτονιών, προβληματιζόταν από τις αυτοκτονίες και προσπαθούσε να γνωστοποιεί τη θέση της για την κήδευση των αυτόχειρων, με την αγαθή πρόθεση να περιστείλει ή να μετριάσει το κακό.
Στην εποχή μας διαπιστώνεται και πάλι έξαρση αυτοκτονιών, κυρίως μεταξύ των νέων. Συγχρόνως παρατηρείται μια επιφανειακή ουσιαστικά αδιαφορία από μέρους του σύγχρονου ανθρώπου απέναντι στη θρησκεία και κατά συνέπεια απέναντι στην Εκκλησία.
Κάτω από τις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί διαβλέπει η Εκκλησία ότι ο λόγος της για την αυτοκτονία δεν μπορεί, όπως άλλοτε, να λειτουργήσει θετικά για το μετριασμό του κακού. Είναι προφανές ότι σήμερα ένας μόλις μικρός αριθμός υποψήφιων αυτόχειρων γνωρίζει τη σχετική απαγόρευση της Εκκλησίας και ασφαλώς ένας μικρότερος ακόμη θα ανέστειλλε την απόφασή του για αυτοκτονία, επειδή δεν θα είχε εκκλησιαστική ταφή.
[...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)
Ο Ηλίας Βουλγαράκης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1927. Σπούδασε Θεολογία στην Αθήνα, στο Munster της Γερμανίας και στη Lille της Γαλλίας, όπου πήρε επίσης μεταπτυχιακό δίπλωμα στην Κοινωνιολογία και τα Παιδαγωγικά. Ειδικεύθηκε στην Ιεραποστολική ανοίγοντας νέους ορίζοντες στην ελληνική θεολογική σκέψη. Ως καθηγητής αργότερα στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας διακόνησε την επιστημονική έρευνα και τη ζωντανή θεολογία μέχρι τέλους. Οι έρευνές του στο χώρο της βυζαντινής και ιδιαίτερα πατερικής γραμματείας είναι μοναδικές σε βάθος, έκταση και πρωτοτυπία. Ο Ηλίας Βουλγαράκης απεδήμησε στις 9/11/1999.
