Ποια είναι η σχέση του εθνικισμού με τον ανορθολογισμό και τις φαντασιακές στρεβλώσεις της ελληνικής κοινωνίας; Τι σχέση μπορεί να έχει η ασυδοσία των χουλιγκάνων στα γήπεδα, των αυτοκινήτων στα πεζοδρόμια, των σκουπιδιών στην παραλία, με το εθνικό γιουχάισμα των Αμερικανών, με τη δημοτικότητα του Μιλόσεβιτς και του Κάρατζιτς, με το ξεσήκωμα για την απελευθέρωση του Οτσαλάν;
Υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα για όλους στην Ελλάδα; Έχουν όλοι οι πολίτες το δικαίωμα στον εθνικό αυτοπροσδιορισμό; Γιατί ο ελληνικός εθνικισμός τούς το στερεί; Γιατί η μακεδονική γλώσσα, μητρική γλώσσα χιλιάδων συμπολιτών μας, θεωρείτε από το επίσημο κράτος ανύπαρκτη και γιατί δεν διδάσκεται στα σχολεία των περιοχών όπου μιλιέται;
Ο εκσυγχρονισμός είναι αναγκαιότητα ή κόλπο των "Νεοταξιτών"; Μπορεί κάποια συγκεκριμένα πράγματα να βιώνονται σε άλλες χώρες αλλιώς, χωρίς να έχει γκρεμιστεί το καταπέτασμα του ναού, αλλά αντίθετα να διευκολύνουν τη ζωή; Ποια και πώς;
Ποιαν αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση έχει ο εθνικισμός με την κυρίαρχη Εκκλησία της χώρας μας; Πώς τα εθνικιστικά στερεότυπα ζημιώνουν την οικονομία μας και την κοινωνία μας; Πώς ο εθνικισμός ζημιώνει το έθνος που υποτίθεται ότι υπερασπίζεται; Πώς εξηγείται ο λυσσαλέος αντισημιτισμός σε μια κοινωνία όπου, δυστυχώς, έχουν απομείνει ελάχιστοι Εβραίοι σε σχέση με το παρελθόν; Ποιες διακρίσεις γίνονται κατά των τσιγγάνων, των μειονοτήτων, των μεταναστών;
Τα κείμενα αυτής της συλλογής, γραμμένα στο διάστημα μεταξύ 1997 και 2006, παρέχουν συγκεκριμένες απαντήσεις, μέσα από συγκεκριμένες πραγματικές περιπτώσεις. ?ρα το βιβλίο είναι κομμάτι της καυτής επικαιρότητας και πιθανόν θα παραμείνει σ? αυτήν, όσο δεν κάνουμε βήματα για την ουσιαστική σύγκλιση με τους εταίρους μας. Ο δε τίτλος του, η επικούρεια φράση "Αχάριστος φωνή", υποδηλώνει μια ενδεχομένως πολιτική θέση: πως το αίτημα της προόδου προϋποθέτει να ακούμε όσα δεν είναι ευχάριστα στα αυτιά μας...
Ο Διονύσης Γουσέτης γεννήθηκε στην Καλλιθέα Αττικής το 1944. Απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών (1962), σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και μετεκπαιδεύτηκε στη μαθηματική στατιστική στο Πανεπιστήμιο Παρισίων VI (1968-1971). Σταδιοδρόμησε ως ελεύθερος επαγγελματίας σε μελέτες και επιβλέψεις, και ως στατικός σύμβουλος σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς, με τρία πρώτα και ένα δεύτερο βραβείο.
Εργάστηκε παράλληλα ως καθηγητής ΤΕΙ (1974), ως ΕΔΠ Πανεπιστημίου Πάτρας (1975-1976), ως διευθύνων σύμβουλος και διευθυντής της κατασκευαστικής εταιρείας ΑΔΕΚ Α.Ε. Ρόδου-Χάλκης (1985-1987) και στις τεχνικές και διοικητικές υπηρεσίες του Ε.Μ. Πολυτεχνείου (από το 1977 έως το 2007), όπου έφθασε στη θέση του Γενικού Γραμματέα του Ιδρύματος. Εξελέγη πρόεδρος ΕΔΠ Πάτρας, αντιπρόεδρος συλλόγου διοικητικού προσωπικού ΕΜΠ, μέλος της Συγκλήτου ΕΜΠ, μέλος της Αντιπροσωπείας και του Πειθαρχικού Συμβουλίου του Τεχνικού Επιμελητηρίου, το οποίο εκπροσώπησε σε διάφορους οργανισμούς εντός και σε διάφορα fora εκτός Ελλάδας. Στο τελευταίο έτος του Πολυτεχνείου τον βρήκε η δικτατορία, που έμελλε να σφραγίσει τη μετέπειτα ζωή του, στρέφοντάς τον στην Αριστερά: από τις εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις στο Παρίσι και την Κατάληψη του Πολυτεχνείου (Νοέμβριος 1973) μέχρι την ανανεωτική Αριστερά στην Ελλάδα.
Μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και υποψήφιος βουλευτής του Συνασπισμού. Αν και αποχώρησε από τον Συνασπισμό το 2003, συνεχίζει την αρθρογραφία που ξεκίνησε το 1997 στην εφημερίδα "Αυγή", στη στήλη "Άνθρωποι και Δικαιώματα" κάθε Σάββατο. Αυτή η αρθρογραφία τού χάρισε το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας Αμπντί Ιπεκτσί. Η δραστηριότητα που κατεξοχήν τον σημάδεψε ιδεολογικά είναι η Διεθνής Αμνηστία, της οποίας είναι μέλος από το 1980, έχοντας χρηματίσει γενικός γραμματέας, υπεύθυνος Τύπου και από το 1997 διευθυντής του περιοδικού "Μαρτυρίες".
