Ο Φίλιππος, ένας νέος με όλα τα χαρακτηριστικά των ordinary people, ζει μια ήσυχη, «συνηθισμένη» ζωή, δουλεύοντας ως ηλεκτρολόγος δίπλα στον θείο του.
Μόνη γοητευτική ιδιαιτερότητά του το γεγονός ότι, από παιδί ήδη, βλέπει πολλά όνειρα, τα οποία όχι απλώς θυμάται αλλά μπορεί να τα ανασυνθέτει και να συμπληρώνει με τη φαντασία του τα κενά τους.
Κάποια στιγμή, όμως, ο Φίλιππος διαπιστώνει ότι η ζωή του προικίζεται από μια μεταφυσική, τρομακτική ιδιότητα: βυθίζεται στα όνειρά του και ανασύρει από εκεί αντικείμενα: στην αρχή, μία πέτρα άγνωστης μοριακής σύστασης, ύστερα κάποιο περίεργο υλικό, μετά μία πολυθρόνα. Άπαντα περιβάλλονται από ένα μυστηριώδες, πρασινωπό νεφέλωμα και έχουν τη δυνατότητα να επικοινωνούν· μεταξύ τους αλλά και μαζί του.
Σύντομα ο παράξενος αυτός ονειρικός κόσμος θα προσφέρει στον Φίλιππο μία τέταρτη -και τη μεγαλύτερη- έκπληξη: τη Βέντα, ένα πανέμορφο θηλυκό που εισβάλλει, από κάποιο όνειρό του, στο σπίτι του, και κατοικοεδρεύει εκεί, περιβαλλόμενο από την ίδια, πράσινη ομίχλη. Υποτυπώδης οργανισμός, ενστικτώδες ον, νοήμων ύπαρξη, παράγωγο μηχανικής κατασκευής, ή κάτι άλλο πέρα από τη φαντασία και την ψυχική αντίληψη του ανθρώπου;
Ο Φίλιππος αδυνατεί να εξηγήσει λογικά την έλευση και τις ιδιότητές της Βέντας. Την ερωτεύεται, όμως, βαθιά και κάποια στιγμή επιχειρεί να συνευρεθεί μαζί της. Για ν' ανακαλύψει, έκπληκτος, ότι η Βέντα είναι άφυλη: ένα πλάσμα εν δυνάμει - και μόνο - γυναίκα!
Κάποτε η Βέντα εξαφανίζεται, και ταυτόχρονα από την οικοσκευή του Φίλιππου αρχίζουν να εξαφανίζονται αντικείμενα. Καθώς το σπίτι του μέρα τη μέρα ερημώνει, ο Φίλιππος δεν έχει πια καμιά αμφιβολία: η στιγμή που η Βέντα θα τον ρουφήξει κι αυτόν στον δικό της κόσμο πλησιάζει...
Ο Τάσος Ρούσσος γεννήθηκε στην Αθήνα. Πήρε πτυχίο φιλολογίας κι εργάστηκε ως καθηγητής στην ιδιωτική και την δημόσια μέση εκπαίδευση. Το 1965 προσλήφθηκε ως υπάλληλος στο Εθνικό Θέατρο, από όπου αποχώρησε με σύνταξη το 1986. Από το 1978 δίδαξε νεοελληνική λογοτεχνία στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και διετέλεσε διευθυντής της από το 1989 μέχρι την αποχώρησή του, τον Σεπτέμβριο του 2007. Ασχολήθηκε με την λογοτεχνία (ποίηση, πεζογραφία, μετάφραση). Δημοσίευσε επιφυλλίδες, άρθρα και κριτικές λογοτεχνίας, ποιήματα και διηγήματα σε διάφορα περιοδικά κι εφημερίδες. Έργα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, πολωνικά, ρουμανικά, ισπανικά, εσθονικά και σλοβένικα. Μετέφρασε και συμπλήρωσε την αποσπασματική σωζόμενη τραγωδία του Ευρίπη "Υψιπύλη", η οποία, μεταφρασμένη στα αγγλικά από τον Αθανάσιο Αναγνωστόπουλο, παρουσιάστηκε σε αναλόγιο στην Βοστώνη το 2001 και στο Φεστιβάλ Επιδαύρου σε παγκόσμια πρεμιέρα το 2002. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, της Εταιρείας Συγγραφέων, του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, του Θεατρικού Μουσείου και του ελληνικού Πεν Κλαμπ. Χρημάτισε πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου και αντιπρόεδρος του Ελληνικού Φεστιβάλ. Πλήθος μεταφράσεών του από το αρχαίο δράμα, καθώς και από το κλασικό και σύγχρονο ρεπερτόριο έχουν παιχτεί από το Εθνικό Θέατρο και από διάφορους θιάσους. Η νουβέλα του "Τα χειρόγραφα" του Μανουέλ Σαλίνας, σε δικό του λιμπρέτο και μουσική Περικλή Κούκου, ανέβηκε από το Φεστιβάλ Αθηνών και αργότερα από την Λυρική Σκηνή. Έχει βραβευτεί δύο φορές από την Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας για την μετάφραση των απάντων του Αισχύλου και για τις μεταφράσεις των τραγωδιών του Σενέκα, από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για το μεταφραστικό του έργο στο αρχαίο δράμα, καθώς επίσης και από την Ακαδημία Αθηνών, τον Δεκέμβρη του 2003, για το σύνολο της λογοτεχνικής του προσφοράς.
