Γιατί δεν είμαστε σκλάβοι των γονιδίων μας και σε τι διαφέρουμε απ’ τους χιμπατζήδες; Τι είναι η επιγενετική και γιατί η τρυφερότητα κατά τον θηλασμό καθορίζει πώς θα συμπεριφέρεται το νεογέννητο ποντικάκι σε όλη τη μετέπειτα ζωή του; Πώς μετατρέπεται σε αχαλίνωτο Δον Ζουάν ένας μονογαμικός αρουραίος και πώς επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας ουσίες όπως η ντοπαμίνη, η σεροτονίνη ή η κοκαΐνη; Γιατί στον πόλεμο κατά των μικροβίων χαμένοι θα είμαστε πάντα εμείς; Σε τι παραπέμπουν οι "πρωτόγονοι" μονοκύτταροι οργανισμοί που δραστηριοποιούνται σε νερά που κοχλάζουν; Τι πληροφορίες μας δίνουν για τη ζωή σε άλλους πλανήτες οι διαστημοσυσκευές που έχουμε στείλει;
Το βιβλίο αναζητά τις απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα και σε πολλά ακόμη. Κάθε ένα από τα 19 μικρά δοκίμιά του είναι σαν ένα παραμύθι, όπως γράφει στον πρόλογο ο νομπελίστας Rolf Zinkernagel. Με ύφος αφηγηματικό -συχνά σε πρώτο πρόσωπο- και διάθεση στοχαστική, ενίοτε ποιητική, μας μεταφέρει σ' έναν κήπο γεμάτο θαύματα, τον αόρατο κήπο της μοριακής και κυτταρικής βιολογίας, της βιοχημείας και της γενετικής - τον κήπο της αυτογνωσίας μας.
Ο Gottfried Schatz γεννήθηκε το 1936 στο Στρεμ, ένα μικρό χωριό κοντά στα σύνορα Αυστρίας-Ουγγαρίας. Μεγάλωσε στο Γκρατς και σε ηλικία 16 χρονών παρακολούθησε για ένα σχολικό έτος μαθήματα σε σχολείο στις ΗΠΑ. Αφού σπούδασε χημεία, στο Πανεπιστήμιο του Γκρατς, εργάστηκε ως βοηθός στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και ως μεταδιδακτορικός συνεργάτης στο Ινστιτούτο Έρευνας για τη Δημόσια Υγεία (Public Health Research Institute), στη Νέα Υόρκη. Από το 1968 έως το 1974 ήταν Καθηγητής Βιοχημείας στο Πανεπιστήμιο Cornell, στην Ithaca των ΗΠΑ. Το 1974 δέχτηκε την πρόσκληση του Πανεπιστημίου της Βασιλείας να επανδρώσει το ινστιτούτο Biozentrum, που μόλις είχε αρχίσει να λειτουργεί. Εκεί εργάστηκε επί 25 χρόνια και κατά περιόδους διετέλεσε διευθυντής του. Η επιστημονική του δουλειά είναι σε μεγάλο βαθμό αφιερωμένη στον τρόπο λειτουργίας και τη δομή των μιτοχονδρίων, των «εργοστασίων παραγωγής ενέργειας» των κυττάρων. Σε συνεργασία με άλλους επιστήμονες ανακάλυψε ότι τα μιτοχόνδρια διαθέτουν δικό τους DNA. Για το ερευνητικό έργο του τιμήθηκε με πολλά σημαντικά βραβεία και ακαδημαϊκούς τίτλους. Μετά τη συνταξιοδότησή του, διετέλεσε επί 4 έτη Πρόεδρος του Ελβετικού Συμβουλίου Επιστήμης και Τεχνολογίας. Στη διάρκεια των σπουδών του συμμετείχε ως βιολονίστας στη Φιλαρμονική Ορχήστρα του Γκρατς και σε ορχήστρες διαφόρων τοπικών θεάτρων όπερας. Με την Δανέζα σύζυγό του, έχουν αποκτήσει τρία παιδιά.
