Η εργασία αυτή πραγματεύεται τη διπολική σχέση γεωστρατηγικής και σύγχρονου κόσμου. Στον πρώτο πόλο της βρίσκεται πάγια η αντίδραση και στον δεύτερο η κοινωνική πρόοδος, με τη Ρωσία και γενικότερα το σλαβικό κόσμο στον πυρήνα της ήδη απ? τον 19ο αιώνα και κυρίως από το 1917 κι έπειτα. Η προοδευτικότητα αυτή έχει να κάνει τόσο με τις αντικειμενικές εφεδρείες κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης της Ρωσίας όσο και με τις ιδεολογικο-πολιτικές προτιμήσεις της μετά το 1917. Η σχέση αυτή διατρέχει απ? το 1917 τον 20ό αιώνα με την ποιοτικά νέα μορφή, τη βασική αντίθεση της Σύγχρονης Εποχής , ενώ μετά τις αλλαγές του 1989 η ίδια έγινε σχέση ΝΑΤΟ-Ρωσίας. Στο πλαίσιό της, η γεωστρατηγική, ως Ήφαιστος, χαλκεύει τα δεσμά προκειμένου να δέσει το σύγχρονο κόσμο, τον Προμηθέα, στον Καύκασο, δίνοντας στο μύθο υπόσταση όχι απλά συμβολική. Πυρήνας της είναι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ με τις αναθεωρήσεις της το 1947, το 1972 και στις αρχές των δεκαετιών 1980 και 1990, με αντίστοιχα δόγματα την ανάσχεση, τη συγκυριαρχία, την επανατοποθέτηση του κύρους των ΗΠΑ στον κόσμο ? ΝΤΠ, τη νέα γεωστρατηγική για την Ευρασία. Και με συνοδό της την πραγματικότητα και το στερεότυπο πυριτιδαποθήκη που μετακομίζει στη Βαλκανική, την Ευρώπη, την Ασία, τον Περσικό Κόλπο, τον Καύκασο, με τον επόμενο σταθμό και σίγουρο και πιο ακραίο. Η σχέση ΝΑΤΟ-Ρωσίας είναι η μόνη που μετράει και σφραγίζει το στίγμα του κόσμου στο μεταίχμιο των δύο χιλιετιών. Με τη γεωστρατηγική του πρώτου να προχοπεδεί την κοινωνική πρόοδο και να προσφεύγει στην παραφροσύνη, θέτοντας τον κόσμο σε καθεστώς πυρηνικής ομηρίας. Ενώ στον αντίποδά της, γύρω απ? τη δεύτερη, στέκει το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα που ανακάμπτει, όπως δείχνουν: για το εργατικο-κοινωνικό κίνημα τα γεγονότα του 1999-2000 στο Σιάτλ, το Νταβός, την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο κ.α.? για το εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα, οι διασκέψεις του 2000 στο Κάιρο και στην Κούβα, και κυρίως οι αντιστάσεις στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη και τελευταία σ? όλη την Αφρική? για τον υπαρκτό σοσιαλισμό, η ανάκαμψη της Ρωσίας, η δυναμική της Κίνας, της Β. Κορέας, του Βιετνάμ, της Κούβας. Σ? αυτό το κίνημα ανθεί η ελπίδα, ενώ στην αντίπερα όχθη επωάζονται το αυγό του φιδιού, τα ολοκαυτώματα, η οικολογική ασφυξία κι ο πυρηνικός χειμώνας.
Ο Πέτρος Ντούσκος γεννήθηκε στο χωριό Χειμαδιό του Δήμου Ζαλόγγου, Νομού Πρέβεζας, κι από το 1992 είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Είναι πτυχιούχος Πολιτικός Μηχανικός και πτυχιούχος Πολιτικός Επιστήμονας. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Διοικητική των Επιχειρήσεων και είναι επίσης διδάκτωρ των Οικονομικών Επιστημών. Δίδαξε σε σημαντικό αριθμό Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και υπηρέτησε σε πολλές επιστημονικο-διοικητικές και ερευνητικές θέσεις, μεταξύ των οποίων ως Πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, Αναπληρωτής Πρόεδρος του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, Μέλος του Εθνικού Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Έρευνας της Ελλάδας, Αναπληρωτής Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου Κοινωνιολογίας και Πολιτικής, Μέλος της Διοίκησης του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών, Μέλος της Διοίκησης του Ελληνοσοβιετικού Συνδέσμου Φιλίας κ.ά. Είναι μέλος του Συλλόγου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Περιόδου 1967-1974. Έχει τιμηθεί με επίσημες διακρίσεις, κοινωνικού και κρατικού χαρακτήρα, στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
