Ελπίσαμε ότι ο πλανήτης δεν θα εξελιχθεί σε μια ακατοίκητη έρημο. Κι ότι εμείς θα είμαστε σε θέση να αντικρίζουμε στον καθρέφτη μας ένα είδωλο που δεν θα μας υποχρεώνει να αποστρέφουμε το βλέμμα μας.
Ακόμα και αν λίγοι είναι πια αυτοί που παίρνουν τις ουτοπίες κατά γράμμα, έχουμε κάθε λόγο να «στοιχηματίζουμε» σε «εκείνο-που-δεν-υπάρχει-ακόμα». Όλα παραμένουν ανοικτά, όχι μόνο για τον κόσμο άλλα και για μας τους ίδιους. Ίσως το «πτώμα της ελπίδας» να μην είναι τόσο νεκρό. Το εξαφανισμένο μοιάζει να βρίσκεται «πάντα-εκεί». Ή μάλλον κάπου εδώ. Ίσως μάλιστα λιγότερο μακριά απ’ ό,τι νομίζουμε.
Σε κάθε περίπτωση, «αυτός είναι ο κόσμος σου. Αυτό ονομάζεται ένας κόσμος».
Και όμως, δεν μπορούμε να μην αναρωτιόμαστε: «Μήπως όλα αυτά / συμβαίνουν σ’ ένα εργαστήριο; / Κάτω από μια λάμπα την ημέρα / και μυριάδες άλλες τη νύχτα; Μήπως είμαστε πειραματικές γενιές;».
