Η προσήλωση του Μάριο Βίττι στο έργο του Οδυσσέα Ελύτη έχει την αφετηρία της στη γνωριμία του νεαρού τότε νεοελληνιστή με τον ακόμη λίγο γνωστό, το 1951, Έλληνα ποιητή. Η απαρχή της φιλίας σφραγίστηκε με τη δημοσίευση ενός μικρού τόμου με ποιήματα μεταφρασμένα ιταλικά, όπου ξέχωρη θέση είχε ο Ανθυπολοχαγός. Έκτοτε ο Βίττι αφιέρωσε αρκετά γραπτά του στον ποιητή, τόσο στην Ιταλία, όπου βοήθησε στο να γίνει η ποίηση του Ελύτη γνωστή, όσο και στην Ελλάδα.
Η επιλογή που δημοσιεύεται εδώ συγκεντρώνει κείμενα γραμμένα ειδικά για το ελληνικό κοινό κατά την τελευταία εικοσαετία. Αποφεύγει θεματικές επικαλύψεις, ιδίως μετά την ευρύτερη μονογραφία που ο Βίττι δημοσίευσε το 1984 στην Αθήνα (Οδυσσέας Ελύτης, κριτική μελέτη).
Ο συγγραφέας δίνει ιδιαίτερη σημασία σε δύο μελέτες του. Η πρώτη αποτελεί το σχολιασμό ενός ποιήματος της Κατοχής, που το αντιμετωπίζει ως «υπομνηματογράφος», απαντώντας στην πρόκληση του Ελύτη, που δυσπιστούσε μπρος σε παρόμοιες σχολαστικές ερμηνείες. Η άλλη μελέτη εξιστορεί εμπεριστατωμένα τη συμπεριφορά της ελληνικής κριτικής για το έργο του ποιητή· ή, με άλλα λόγια, διερευνά το διάλογο ανάμεσα στον Ελύτη και στους κριτικούς του.
Ο Mario Vitti γεννήθηκε το 1926 στην Κωνσταντινούπολη και εγκαταστάθηκε στην Ιταλία μόλις τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Εκεί σπούδασε και σταδιοδρόμησε ως καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας. Για τη συμβολή του στις νεοελληνικές σπουδές τιμήθηκε με τον τίτλο του επίτιμου διδάκτορα από τα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης, του Παρισιού και της Λευκωσίας. Ολοκλήρωσε την ακαδημαϊκή διδασκαλία στη μεσαιωνική πόλη Βιτέρμπο, στα βόρεια περίχωρα της Ρώμης, όπου τελικά περνά τον περισσότερο χρόνο απασχολούμενος, όπως λέει, με τα αγαθά της γης και των γραμμάτων. Ο Mario Vitti ανακάλυψε και αξιοποίησε λανθάνοντα έργα, όπως το δράμα του Μοντσελέζε "Ευγένα" (1965) ή πολύτιμα κειμήλια του Κάλβου (δύο τόμοι 1960 και 1963)· κατεύθυνε την προσοχή σε παραγνωρισμένα αριστουργήματα επανεκδίδοντας τη "Στρατιωτική ζωή εν Ελλάδι" (1977) και το "Έρωτος αποτελέσματα" (1993)· ανάλυσε έργα αποφασιστικής σημασίας για την πορεία της λογοτεχνίας, ιδιαίτερα της ηθογραφίας ("Ιδεολογική λειτουργία της ελληνικής ηθογραφίας", 1974) και του μοντερνισμού ("Η Γενιά του Τριάντα: ιδεολογία και μορφή", 1977).
