Τ' απόγευμα ήτανε γλυκό. Ο πατέρας μου καθόταν σε μια παγκέτα και τρόχιζε το κλαδευτήρι του. Δόντι-δόντι το τρόχιζε. Κι ύστερα δοκίμαζε με το μεγάλο δάχτυλο τα δόντια.
-Μπαμπά, ήρθα.
Δε μίλησε. Μπήκε μέσα και στο κατόπι του εγώ με το μωρό. Σούρωσε το πετσί στο πρόσωπό του κι ανεβοκατέβασε το καρύδι του λαιμού του. Μια κοίταξε εμένα και μια το κλαδευτήρι, που κρατούσε στο δεξί του χέρι.
-Το βρήκα σ' ένα χαλασμένο κάρο. Κάποια το γέννησε και το παράτησε εκεί. Δεν άντεξε η ψυχή μου. Το πήρα. Θα βρούμε κάπου να το δώσουμε, είπα.
-Το παιδί σου μωρή σκρόφα!.. Κάτι είχα ψυλλιαστεί πρι φύγεις... Με τι κούτελο θα βγω τώρα στην κοινωνία; Πες μου, μωρή!... Θα σας σφάξω. Και τους δυο θα σας σφάξω, να πάτε στο διάολο.
Έβαλε τα κλάματα. Ύστερα σήκωσε τα μάτια και κοίταξε το κλαδευτήρι, που το 'χε γερά φουχτώσει κι όρμηξε να κάμει το θανατικό. Με κυνήγησε γύρω απ' το τραπέζι και το σεντούκι, για να με στριμώξει στο τζάκι.
Ο Γιάννης Κολλιάρος γεννήθηκε στην Κοινή της Χίου. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Καλαμωτής και τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Υπηρέτησε για είκοσι περίπου χρόνια ως Γυμνασιάρχης και Λυκειάρχης. Ασχολήθηκε με τη λαογραφία, επιμελήθηκε την έκδοση των "Χιώτικων παραδοσιακών συνταγών" και δημιούργησε το Λαογραφικό Μουσείο Καλλιμασιάς. Έγραψε το μυθιστόρημα "Γιατί, βρε, μπάσταρδος δεν είσαι;", το οποίο εκδόθηκε από τις εκδόσεις "Αιγέας" (πρ. "Πάπυρος"). Δημοσίευσε σε εφημερίδες και περιοδικά, άρθρα, χρονογραφήματα, διηγήματα και τη νουβέλα "Η ζωή είναι απλή, συνοδοιπόρε". Έγραψε αρκετά θεατρικά έργα, από τα οποία παίχτηκαν από τοπικές θεατρικές ομάδες "Ο γελωτοποιός της Αιμιλίας", "Η γιορτή", "Οι γλάροι", "Τυπογραφικό λάθος" κ.ά.
