Η περιρρέουσα αθωότητα και καρποφορία της μοναξιάς που «ανοίγει ένα παράθυρο για να φιλήσει τον κόσμο», η βαθύτερη διείσδυση σ’ ένα οδοιπορικό της ψυχής, δίνεται αρμονικά με την συμπυκνωμένη ποιητική και φιλοσοφική στόχαση, από έναν προφήτη της «μελλούμενης σιωπηλής ζωής», τον πρόωρα χαμένο Γιώργο Σαραντάρη, που καταγράφει τη μυστική επικοινωνία ζωής και θανάτου, με τη σιωπή, τον πόνο, τον ύπνο, τα εφαλτήρια εκείνα των λυρικών προσεγγίσεων, τον πηγαίο και γνήσιο αισθησιασμό, την εύθραυστη αξιολόγηση και απεικόνιση προσώπων, πραγμάτων, καταστάσεων. Σ’ έναν χώρο και σ’ έναν χρόνο όπου κανένας άλλος ποιητής δεν είχε τολμήσει καν να διεισδύσει, ο ποιητής Γιώργος Σαραντάρης τολμά με μιαν άλλη ακοή και όραση στα τεκταινόμενα:
«Ποτάμια παιδιά μάτια
Που σταματήσανε εικόνες
Λόγια που περιγράψανε σιωπές
Από ζωντανές νύχτες».
