Ησυχία
Αμείλικτη φθινοπωρινή αϋπνία
ένα γραφείο επίπεδος τάφος
οι μνήμες στάζουν σαν μέταλλο
λιωμένο, καυτό πάνω στον χρόνο
παραμορφώνουν κάθε προοπτική
οι παλλόμενοι τοίχοι του δωματίου
κλείνουν απειλητικά προς τα μέσα
παράθυρα τετράγωνα μάτια
υλακές αδέσποτων, θρηνητικά
άσματα ο ουρανός και η νύχτα
επάρατη ησυχία, μοναχική προσευχή
σε ανύπαρκτο ελεήμονα θεό
η απόγνωση, αιχμηρή συντροφιά
στην αναμονή ν' ανθίσουν τ' άστρα
ποτισμένα από μελανό αίμα -
το αίμα μας.
