Ο ποιητής μέσα από το γλαφυρό του ύφος, εξυμνεί τη μοναξιά, η οποία παρουσιάζεται και ορίζεται ποικιλοτρόπως, πάντα όμως φορτισμένη με το ανέκκλητο της μοίρας και το αδηφάγο πέρασμα του πανδαμάτορα χρόνου. Καταφέρνει να διαμορφώσει, μέσα από εικόνες και αντικείμενα της καθημερινής ζωής, ένα γκρίζο τοπίο, στο οποίο κυριαρχούν η αγωνία της ύπαρξης και η απομόνωση της ψυχής. Ακόμη και στους ακροτελεύτιους στίχους της συλλογής, η βεβαιότητα και το αναπόφευκτο της μοναξιάς επιμένουν.
