Κεντρικό ζήτημα του βιβλίου συνιστά η γνώση ως μια διαδικασία που δεν έχει τέλος ούτε ολοκλήρωση. Για το συγγραφέα, κατά την τρέχουσα περίοδο του έντονου ανταγωνισμού και της εξατομίκευσης των κοινωνικών υποκειμένων, της μείωσης της κοινωνικής αλληλεγγύης, η γνώση χάνει την παραδοσιακή σημασία της, αφού το σχετικό δημόσιο ενδιαφέρον εστιάζεται πλέον πρωταρχικά στη σφαίρα του επαγγέλματος και στο πεδίο της απασχόλησης και της εργασίας. Η γνώση παραμένει πάντοτε σημαντική δύναμη στην αντίληψη των σύγχρονων ανθρώπων, υποστηρίζοντας όμως πρωτίστως τις προσπάθειες εξασφάλισης του βιοπορισμού, ενώ εμπορευματική αξία προσδίδει στη γνώση το ευρύτερο οικονομικό σύστημα. Ο συγγραφέας μελετά τις ουσιώδεις επιπτώσεις που η κατάσταση αυτή έχει στην εκπαίδευση και στα προτάγματά της, όπου κυρίως άμεσης εφαρμογής γνώσεις και δεξιότητες αξιολογούνται θετικά, ενώ η γνώση ως βάση παιδείας και πολιτισμικής ανάπτυξης περιθωριοποιείται.
