Με αφορμή την υπόθεση Σοκάλ, ο Jacques Bouveresse επιχειρεί, μ' έναν τρόπο που να αποφεύγει τη γενίκευση και τη βιαστική θεωρητικοποίηση, να αντικειμενικοποιήσει τις επιδράσεις της εφαρμογής και της διάχυσης της "μεταμοντέρνας" σκέψης, καθώς και τις βασικές διανοητικές αλχημείες που συντελούν στην επιτυχία των "μεταμοντέρνων" στους κόλπους της λογοτεχνίας. Μέσα από την κριτική που ασκεί στη "μεταμοντέρνα" σκέψη στην παρούσα εργασία του, ο Jacques Bouveresse μας δίνει μια σαφή εικόνα για το πώς θα έπρεπε να είναι η φιλοσοφία (δηλαδή κάτι σαν την "τέχνη να μεταχειριζόμαστε σωστά αυτό που δεν γνωρίζουμε"), καθώς και μια διάγνωση της βασικής ασθένειας της λογοτεχνικής και φιλοσοφικής σύγχρονης κουλτούρας.
O Jacques Bouveresse γεννήθηκε το 1940 στο Epenoy της Γαλλίας. Απόφοιτος της Ecole normale superieure agrege της φιλοσοφίας, είναι καθηγητής στο College de France. Διετέλεσε καθηγητής των Πανεπιστημίων της Σορβόννης και της Γενεύης. Με το έργο του κατέστησε προσιτή στο γαλλικό κοινό την αναλυτική φιλοσοφία και ιδιαιτέρως τη σκέψη του Wittgenstein και αντιτάχθηκε αποφασιστικά στον σχετικισμό και στον μεταμοντερνισμό σε μια εποχή που τα συγκεκριμένα φιλοσοφικά ρεύματα κυριαρχούσαν απολύτως στη Γαλλία. Κυριότερα έργα του: "La parole malheureuse" (1971), "Wittgenstein: la rime et la raison" (1973), "Le Mythe de l' interiorite", "Experience, signification et langage prive chez Wittgenstein" (1976), "Le philosophe chez les autographes" (1984), "Rationalite et cynisme" (1985), κ.ά.
Μη Διαθέσιμο
