Πόσες φορές έχεις φθάσει στο σημείο, όταν φροντίζεις τον άρρωστο γονιό σου, να αποζητάς ένα σημάδι ελπίδας πως όλα θα πάνε καλά, όταν μέσα σου γνωρίζεις πως δεν θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο;
Πόσες φορές έχουν πρηστεί τα μάτια σου από το κλάμα, τις νύχτες που αγωνιούσες για την κατάσταση της υγείας του δικού σου ανθρώπου;
Πόσες φόρες φορούσες ένα χαμόγελο πάνω από τον πόνο, ώστε να μην στεναχωρήσεις τον πατέρα ή τη μητέρα σου;
Το κυριότερο όμως είναι:
Πόσες φορές αισθάνθηκες περήφανη, για ό,τι πρόσφερε ο γονιός σου στη διάρκεια της δημιουργικής ζωής του; Για τις ζωές που βοήθησε, για την ανθρωπιά που επέδειξε σε άλλους ακόμη και ξένους ανθρώπους, για την εναγώνια προσπάθειά του να μειώσει τον πόνο ή να θεραπεύσει και δικές σου πληγές.
Θα σου πω εγώ.
Σαν κόρη Καρδιολόγου είμαι ευγνώμων, που ο δικός μου μπαμπάς θεράπευσε καρδιές ανθρώπων και αυτό δεν αλλάζει. Μπορεί να μην κατάφερε να σώσει τη δική του ζωή, έσωσε όμως πολλές άλλες!
Να είστε περήφανοι για τους γονείς σας.
