"Γραικία" ή καλύτερα "γη του Ότραντο", είναι ο ποιητικός χώρος του Πίνο Μαριάνο. Ένας χώρος γεωγραφικά προσδιορισμένος, γεμάτος ήλιο, ανέμους, εσπεριδοειδή. Ένα μέρος από το οποίο αυτός που γράφει αναχωρεί μια πρώτη φορά για να επιστρέψει έμμονα και βασανιστικά έπειτα, και αυτή η φυγή να επαναλαμβάνεται κάθε φορά έντονα... Ένας τόπος, ο οποίος εξυμνείται μεταφορικά ως "η φυλακή των ανέμων" για να αποδοθεί ποιητικά ως γεωγραφικός προσδιορισμός.
Η "Γραικία" του Πίνο Μαριάνο είναι όπως η "Μεθόριος" του Βιτόριο Σερένι ή όπως το "δάσος" του Πιέβε ντι Σολίγκο, όπου ο Ανδρέας Τζαντζότο επιστρέφει πάντα για να ονειρευτεί το δικό του "Γκαλατέο", τους δικούς του κανόνες διαβίωσης ή καλύτερα τη δική του θεώρηση της ολοκλήρωσης και της τελικής πραγμάτωσης του "ζην". Είναι τα τοπία εκείνα όπου η γεωγραφία γίνεται ποιητική λέξη και ο ποιητής αδυνατεί να τα παραλείψει, γιατί είναι τα βιώματα της ψυχής του από τα οποία η ψυχή του συναρπάζεται.
Η "Γραικία" για τον Πίνο Μαριάνο είναι η ζωή του, αλλά και η φυλακή του, ο ψυχικός του εγκλωβισμός. Τα όρια του δυναμικού όμως που ενυπάρχουν σε κάθε ανθρώπινη υπόσταση, είναι άπειρα κι ατελεύτητα και μόνο με την εσωτερική ενατένηση, την αυτογνωσία και την "καλλιέργεια της ψυχής",αυτοπροσδιορίζεται και επανατοποθετείται ο Άνθρωπος Εαυτός, καταδεικνύοντας την αληθινή υφή του.
Ο Πίνο Μαριάνο (1947) γεννήθηκε στο Μινερβίνο από μητέρα Γκρίκα, κοντά στην πόλη Λέτσε. Ολοκληρώνει τις σπουδές της δευτεροβάθμιας ανώτερης εκπαίδευσης στο Πάπιο Λύκειο της Ασκόνας με τους Βενεδικτίνους μοναχούς του Αβαείου του Einsiedeln. Ακολούθως, παρακολουθεί μαθήματα Γερμανικής Λογοτεχνίας του Staiger στη Ζυρίχη και του Mittner στη Βενετία. Λαμβάνει το Πτυχίο των Ξένων Γλωσσών και των Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου και το Πτυχίο Ιταλικής Ιστορίας και Φιλολογίας (με τον Πετρουτσιάνι) στο Πανεπιστήμιο του Ουρμπίνο. Στη συνέχεια κάνει τη διδακτορική του διατριβή στο τμήμα Επιστημών Λόγου και Γλωσσικών Ιδιωμάτων του Πανεπιστημίου της Γαλλικής Κοντέας στη Besancon (Γαλλία), όπου και διδάσκει από το 1997 έως το 2004. Για δέκα χρόνια περίπου εργάζεται ως αρμόδιος γλωσσολόγος-μεταφραστής στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Λουξεμβούργο, όπου γίνεται και αρχισυντάκτης του περιοδικού Revue Internationale Nouvelle Europe μαζί με το M. Morina. Έχει το ρόλο του Εισηγητή και του Γραμματέα της Επιτροπής των Παγκοσμίων Ποιητικών Συνεδρίων, όπου Πρόεδρος είναι ο Γάλλος Ακαδημαϊκός L. S. Senghor, στο Μαρακές-Μαρόκο (1984), στην Κέρκυρα-Αθήνα (1985), στη Φλωρεντία (1986), στην Κρήτη-Αθήνα (1991), στη Σίντρα-Λισαβόνα (1995), στο Μακάου-Κίνα (1998). Γνωρίζει, μεταφράζει και παρουσιάζει στην Ανθολογία Les Ducats (Eureditor-Lussemburgo) τον ίδιο το Senghor και τους Depestre, Sjostrand, Chouraqui, Vela, Astalοs, Blaise, Guillevic, Peguy Leroux κ.ά. Εκθέτει τις θεωρητικές του ιδέες για το έργο ενός μεταφραστή στo Les Traductibilites Plurielles (2004) και στο Teoria della Traduzione. Ασχολείται με τη Θεωρία της Μετάφρασης και τη Φιλοσοφία των Γλωσσικών Ιδιωμάτων.
Προς τιμήν της μνήμης του A. Valentini, του απονεμήθηκε το Εθνικό Βραβείο Ποιήσεως (Fermo, 1999) για το έργο του Grekia.
Ο Πίνο Μαριάνο εμφανίζεται και στις ποιητικές Ανθολογίες που συντάχθηκαν με τη φροντίδα του E. Itterbeeck, Poets and Poetry in Europe 1950-1980 (Λοβάνιο, 1980), των L. S. Senghor και G. Vigorelli, Thalatta (Κέρκυρα-Αθήνα, 1985), Espaces (Λουξεμβούργο-Φλωρεντία, 1989).
