Γράμματα από την Ισπανία

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα: «Αγαπητή μου μητέρα! Σήμερα είναι η Εορτή των Μανάδων. Συγκεντρωθήκαμε, όλα τα αγόρια, να θυμηθεί ο καθένας μας αυτήν που μας χάρισε τη ζωή... Έφτιαξα εδώ μια ανθοδέσμη και θέλω να σου τη στείλω. Εσύ, μανούλα μου, είσαι αυτή που με γέννησες, με άγγιξες, με φίλησες πρώτη φορά, που με έχεις πλύνει με δάκρυα χαράς και ανησυχιών. Και όταν πλήγωνα την καρδιά σου, με τις αναποδιές μου, το αισθανόμουν πως με αγαπούσες, με αγαπούσες, με αγαπούσες! Και όταν πλησίαζα στην κόλαση με τις φρικτές κρίσεις, όταν αναστέναζα παραμορφωμένος, το χέρι σου δεν μου έλειψε από το μέτωπό μου. Γι’ αυτό ήσουν και είσαι το παν για μένα, γι’ αυτό παραμένω εδώ για να κερδίσω τη μάχη και να έχω το δικαίωμα μετά να έρθω εκεί, κοντά σου, να σε χαίρομαι. Ξέρεις τι μου συμβαίνει αυτή τη στιγμή; Σου γράφω ένα τραγούδι, κάποιους στίχους που θα τους μελοποιήσω και μετά θα σου το στείλω με τον άνεμο αυτής της άγιας μέρας... Σε αγαπώ πολύ, μαμά!» Μία τετραμελής οικογένεια μεταναστών προσπαθεί να επιβιώσει και να δημιουργήσει σε μία χώρα που απέχει πολύ από τις προσδοκίες της. Στη χώρα που τους φιλοξενεί, μέσα από ένα ξέφρενο πάρτι αποδόμησης των κοινωνικών - ήδη χαλαρών - ηθών, ο διανοούμενος πατέρας και η απλοϊκή μα δυναμική μάνα, προσπαθούν να κρατήσουν τα δύο παιδιά τους ανέπαφα από αυτόν τον τρόπο ζωής και να μείνουν πιστοί στις παραδοσιακές τους αξίες. Σύντομα, όμως, το μεγαλύτερο από τα παιδιά, ο γιος τους Έντουαρντ, δοκιμάζει να «μπει» μέσα σε αυτή την απαστράπτουσα, εικονική πραγματικότητα περνώντας από τον δρόμο των ναρκωτικών. H οικογένεια κλονίζεται, τα οικογενειακά δεδομένα επαναπροσδιορίζονται, παντού το αδιέξοδο...στις σκέψεις, στις λέξεις, στις πράξεις. Ένα «γιατί» μόνιμα αιωρείται πάνω από τα κεφάλια τους. Τελικά, θα γίνει και ο Έντουαρντ ένα ακόμα θύμα των καταχρήσεων;