Η μεγαλύτερη αξία (της Σοφίας Σπανούδη) ήτανε, νομίζω, η εντελώς εξαιρετική ικανότητά της για ενθουσιασμό, ικανότητα που δε μειώθηκε ποτέ ως το θάνατο που τη βρήκε σε ηλικία εβδομήντα τεσσάρω χρονώ. Ο ενθουσιασμός ήτανε το κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς της. Τη γέμιζε και τη συνέπαιρνε ακατάπαυστα και τον ξόδευε αφρόντιστα, γενναιόκαρδα, σαν πλούσιος, ανοιχτοχέρης άρχοντας που χαίρεται να χαρίζει τ' αγαθά του. Δεν της έλειπε καθόλου η κριτική οξυδέρκεια, δεν της έλειπε κι η αυστηρότητα σαν πίστευε πως ήταν ανάγκη. Μα ο ενθουσιασμός έδινε τον τόνο στη ζωή της και στη δουλειά της, ενθουσιασμός για έργα, για ιδέες, για πράξεις, για πρόσωπα, για κάθε είδος πρόσωπα, για πολιτικούς, για συγγραφείς, για μουσικούς, για ανθρώπους του θεάτρου ή απλώς και μόνο για πρόσωπα γοητευτικά που δεν είχανε καμιάν άλλη ιδιότητα εξόν από το προσωπικό θέλγητρό τους.
(Γιώργος Θεοτοκάς, Νέα Εστία, τχ. 597, Μάιος 1952)
Η Σοφία Σπανούδη γεννήθηκε το 1878 στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε το 1952 στην Αθήνα. Μουσικός, μουσικοκριτικός και συγγραφέας, διετέλεσε καθηγήτρια πιάνου στην Πόλη. Το 1922 εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αθήνα και διορίστηκε καθηγήτρια στο Εθνικό Ωδείο. Με τα άρθρα και τις κριτικές της έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση και την εξέλιξη της ελληνικής μουσικής και γενικότερα των μουσικών πραγμάτων στην Ελλάδα.
