Αστυνομικό μυθιστόρημα με κεντρικό πρόσωπο τον Παύλο Αφράτο, έναν νέο άμεμπτης ηθικής, που πέφτει, ωστόσο, θύμα δικαστικής πλάνης και καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη.
Η εξέλιξη των γεγονότων γίνεται με τέτοια μαστοριά που ο αναγνώστης, από τη μια στιγμή στην άλλη, έχει τη βεβαιότητα ότι μαντεύει τον ή τη δράστη, ενώ παράλληλα διακατέχεται από ανεξάντλητο ενδιαφέρον να παρακολουθήσει την πορεία των γεγονότων, και μαζί μ' αυτά αναδύονται διάφορα κοινωνικά δρώμενα και πολιτικά παρασκήνια, που τον βάζουν σε ερωτηματικά για το μέγεθος της σκοπιμότητας ύπαρξής τους στο μύθο. Μέσα από ανάλαφτη γραφή που ταιριάζει στον ήρωα-αφηγητή, αλλά και στον συγγραφέα, ο αναγνώστης παρακολουθεί βήμα προς βήμα την εξέλιξη και τα flash back των γεγονότων, για να βρεθεί στο τέλος έκπληκτος μπροστά στη λύση του μυστηρίου της υπόθεσης, που είναι ιδιαίτερα απροσδόκητη και αιτιολογεί την ύπαρξη και της ελάχιστης προηγούμενης λεπτομέρειας, που, τελικά, αποδεικνύεται στοιχείο αξονικής σημασίας.
Το έργο σε κερδίζει με την ανατρεπτικότητά του και το απρόβλεπτο τέλος. Οι στοχασμοί των ηρώων είναι σφιχτά δεμένοι με τους χαρακτήρες και την εξέλιξη της υπόθεσης που, χωρίς να το καταλάβεις, σε οδηγούν σε βαθύτερους προβληματισμούς.
Ο Νίκος Ζωρογιαννίδης γεννήθηκε στο Καρπενήσι. Μετά τις πανεπιστημιακές του σπουδές έγινε δημόσιος υπάλληλος (γενικός διευθυντής του υπουργείου Πολιτισμού). Για το πρώτο του βιβλίο με τίτλο "Εγώ ο υπουργός σου" (Εκδόσεις Αρσενίδη, 1995) γράφτηκαν κολακευτικές κριτικές, πολύ ενθαρρυντικές για τη συνέχεια. Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, στα "Νέα" της 10ης Μαΐου 1995, γράφει μεταξύ άλλων: "... όπου με διαβολεμένο κέφι και οίστρο, που θυμίζει Τσέχοφ των διηγημάτων, αλλά και Ψαθά και Γιαλαμά και Τσιφόρο...", η Λίλυ Δράκου στον "Ελεύθερο Τύπο" της 22ης Μαΐου 1995 γράφει πως "... ο αναγνώστης που με μάτια Χ ξεπερνάει την πικρή επιφάνεια, θα νιώθει ότι πίσω από το καυστικό χιούμορ κρύβεται ο πόνος: "γιατί να μην είναι ο άνθρωπος αυτό που θα μπορούσε, που θα έπρεπε να είναι;"" και ο Ν. Φ. Μικελίδης, στην "Ελευθεροτυπία" της 11ης Ιουλίου 1995, γράφει για το ύφος γραφής του Νίκου Ζωρογιαννίδη: "... κάτι ανάμεσα στο δικό μας Δημήτρη Ψαθά και τον Αμερικανό Τζέιμς Θέρμπερ...".
